Bezmişəm hər yaz gül açıb hər qış yarpaqlarını tökən ağaclardan.
Hər yaz yeni bir ümidlə gözlədiyim yarpaqları hər qış itirməkdən.
Solub-solub canlanan ümidlərdən,
Yarpaqlar kimi bir sap qədər bağlılığı olan,
Düşmək üçün sadəcə bir toxunus gözləyən.
Bezmişəm.
Siz insanlar, nə çox da bənyərsiniz yarpaqlara.
Bir gün o qədər həyatdolu gəlirsiniz ki,
Amma payızda dəyişirsiniz rənglərinizi
Və bir gün külək əsdiyində
Bir baxmış artıq uçub getmisiniz.