Birgün kasıb adamın biri, bir
İLANLA dost olur, kasıb adamın
ne vaxt başı derdde olsa, ne vaxt
darda qalsa, İLANIN quyusunun
yanına gelermiş, quyunun
başında gözleyermiş, İLANDA
quyudan çıxıb yere bir qızıl
qepik qoyarmış, kasıb adamda
alıb gedermiş, birgün kasıb
adam xestelenir, yatağa düşür,
ayağa qalxa bilmir, oğlunu
yanına çaxırır, deyir oğul filan
quyunun yanına get, biraz gözle,
quyudan bir İLAN çıxacaq, ama
qorxma dostu o İLAN, yere bir
qızıl pul qoyacaq, sen o pulu al
gel, ne ise, oğlan atasının dediyi
kimi hemin quyunun yanına
gelir, atasının dediyi kimi
gözleyir, quyudan bir ilan çıxır
yere bir qızıl pul qoyur, indi
oğlanın ağlından şeytan girir axı,
tez ağlından keçirmeye başlayır,
demek ki quyunun içi qızılla
doludu, men eger İLANI
öldürsem bütün qızıllar menim
olacaq, ne ise Oğlan yerden bir
daş götürür, İLANA vurur, İLAN
yaralanır, İLANIN quyruğu qopur,
İLANDA can havrıyla oğlanın
üstüne sıçrayır, ve oğlanı çalır,
oğlan zeherlenib ölür, bu
hadisenin üstünden xeyli zaman
keçir, gel zaman get zaman kasıb
adam sağalır ve ayağa qalxır,
kasıb adam eslinde işin ne yerde
olduğunu bilir, ve yene evvelki
kimi İLANIN quyusunun yanına
gelir, gözleyir ve hemişe olduğu
kimi İLAN quyudan çıxır, kasıb
adam İLANE bele bir baxır-baxır
ve deyir, İLAN qardaş bizim uşaq
bir sehvlik edib ve öz sehvininde
cezasını çekib, ama biz dostduq,
indide dost olaraq qala bilerik,
ama İLAN bu teklife yanaşmır,
yoox yox mende quyruq acısı,
sendede övlad acısı olduqdan
sonra, bizim dost qalmağımız
imkansız, mümkün deyil