İşıqlıq zamanlara soruş məni,
Hansı qaranlıq axşamlarda azad olmuş bu ruhum.
Soruş məni ey adı ürəyimdə gizli, gülüşü səyyah sevgilim,
Hansı an məni mənalaşdırmışdır, xatirələri yaşayarkən qapqara otağımda.

Böyütdüyüm o günahsız sevdaları, zehinim qaldırarmı xatırlasam,
Quraq mövsümlərimə neçə damla sığdıra bilmişim,
Hansı dəniz kənarı izah edər o ağrılı şeirlərimi soruşsansa?
Bilərmi ulduzlar nəyin arxasından getdiklərini? Məni onlara soruş.

Kimin ovuclarından qum dənələri kimi axıb gedər bu əmanət həyatım,
Sənsiz keçən bir gün adı ver mənə,götürdüyün cavablardan.
Hansı küləyə pıçıltımı xatırlayıb cavab verdin?
Məni özünə soruş, var idimmi səndə... heç var oldum mu?

Əlbət alışar bu ruhum bir gün yox oluşuna,
Sənsizliyə cızıq təyin etməmənin acizliğinede.
Əlbət sürüb gedər həyat ağrıların tənhasında,
Və alışar mənliyim təkliyin sərhəd tanımayan o dostluğuna...

Xülyalara soruş məni, səni görə bilmə ehtimalına əsla çata bilmədiyim,
O milyonlarla görülmüşlüyün son anına.
Səkilərə soruş məni, hər ayaq icazəsi ovuclarımda döyənəkləşdirdiyim,
Hüzn katrelerimin düşdüyü anlara şahid olan gecə lampalarına soruş...

Məni mənə soruş, ey həyatımı əmanətləşdirən kalpazan sevişli sevgilim,
Dodaqlarımdan çıxacaq hansı söz qulaqlarına düzümünlənəcək.
Ey! Həsrətinin hər saniyəsi əzrail koşuşlu sevgilim,
Günahsız sevdalarımın ən böyük şahidi...
Bu ölüm səndən mənə qalan tək sərmayə...