Mən sənə xəyanət edirəm indi,
Sən məni hardasa öyürsən, bəlkə.
Kişidir, güvənmə deyirlər, amma
sən o adamları söyürsən, bəlkə.

Həftə yorğunluğu; gec oyanardım.
Bu bazar sübh tezdən oyağam indi.
Bir işin qulpundan yapışmayan mən
mətbəxdə dirəyəm, dayağam indi.

Dərmanlar, pəhrizim…– mədəm yaxşıdır.
Şoraba yemirəm, qəhvə içmirəm.
Gecələr divanda yatıb qalıram,
Yataq otağına daha keçmirəm.

Bu həyat belədir, getdi birisi,
yerinə qəmzəylə çoxusu gəlir.
Mənim də üstümdən,bağışla, gülüm,
mətbəx qadınının qoxusu gəlir.

Çox az danışardım, amma bu səfər
özümdən özümə lap qeybət etdim.
Bir az da şəklinlə danışdım sənin;
mən sənə bu qədər xəyanət etdim.

Arxamda yenə də iz buraxmışam,
İndidən etiraf edim, dilərsən.
Bir də bu şeir var– maddi dəlildir;
Üstümdə tutulub, onsuz, bilərsən.

Bir zibil deyilmiş yalnız yaşamaq,
Elə bil, bir əsr ömür sürmüşəm.
Məhlədə qadınlar dedi, eşitdim;
Mən sənsiz çox yetim görünürmüşəm.

Eybi yox, gəl bir az dalaşaq yenə.
Səsimiz ucalsın mənzilimizdən.
Bir az da qonşular baxıb sevinsin;
bir az da bezsinlər qoy əlimizdən.

Müəllif: Azər Elşadoğlu