Gözləmədiyim
bir vaxtda tanımadığım şəxsdən məktub aldım. Məktubun məzmunu təqribən
belə idi: "....Düşünürəm ki, bu barədə sizinlə səmimi söhbət edə
bilərəm”.
Əvvəl ciddi qəbul etməsəm də, sonradan bu qızla görüşməyə qərar verdim. Və...görüş təyin etdik.
Dediyim
ünvana yarım saatın içində gəldi. Qarşımdakı balaca, cılız bir
qızcığaz. Çay içməyi təklif edirəm. Sona (ad şərtidir) bir başa söhbətə
keçmək istədi.
***
20 yaşı var.
Oğlan yaşıdlarının həsəd aparacağı qədər gözəl bir qızdı. Uzun saçları,
gözəl siması, iri gözləri var. Bəstə boylu sarışındı.
-
5-6 yaşım olanda fərqli olduğumu hiss edirdim. Əlbəttə ki, o vaxt buna
heç bir ad verə bilmirdim. Elə başa düşürdüm ki, hamıda belə olur.
Qardaşım məndən 2 yaş böyükdü. Onların sinfində gözəl bir qız oxuyurdu.
Ondan çox xoşum gəlirdi. Məhz o qızı görmək üçün tezdən oyanır, mamama
məni də qardaşımla bərabər məktəbə aparmasını istəyirdim. Hərdən
düşünürəm ki, o vaxtlar nə yaxşı bunu valideynlərimə deməmişəm. Adətən
balaca uşaqlar ailəsindən heç nə gizlətməzlər. On altı yaşıma qədər bunu
özüm də inkar edirdim. Adam özü belədi, amma qəbul etmək istəmir. Özüm
özümə "yox, mən homointimual deyiləm” deyirdim. Bir qadınla öpüşmək, bunu
düşünmək məni iyrəndirirdi. Sonralar gördüm ki, yox, bu hisslər
dəyişilmir. Və məcburən qəbul etdim.
***
Son zamanlar valideynlərinin şübhələrini hiss etməyə başladığını deyir:
-
"Hər dəfə ailə qurmaq söhbəti düşəndə anormal formada aqressiv reaksiya
verirdim. Artıq bu barədə evdə söhbətlər bağlanıb. Özümdən böyük
qardaşım var. Məncə artıq o da hiss edib. Düşünürəm ki, anlayış
göstərir. Bizim ailədə məcburiyyət yoxdu, xüsusən də atam tərəfdən.
Mənim bəxtim bunda gətirib. Elə qızlarımız var ki, daim qorxu içində
yaşayırlar. Əslində homointimual qızlar oğlanlardan daha şanslıdı. Bizlər
bunu daha rahat gizlədə bilirik. Məsələn, iki qız şəhərdə əl-ələ
gəzəndə kimsə onlara bir söz deməz, amma oğlanlar bunu edə bilməzlər. Və
yaxud qızlar bir-birinin evinə rahatca gedib gələr, saatlarla telefonla
danışa bilərlər, heç kim şübhələnməz.
***
İlk sevgisindən sual verməyə hazırlaşırdım ki, özü başladı danışmağa:
-
İlk sevgilim on yeddi yaşımda olub. İlk dəfə özü mənə yanaşdı və
sevgili olmağı təklif etdi. Mən də normal qarşıladım. On aydan sonra
ayrıldıq. Aramızdakı yaş fərqi çox idi. O, məndən yeddi yaş böyük idi.
Həm də başqa-başqa insanlar idik. O, içki içməyi sevirdi, mən isə dilimə
içki vurmazdım. Harasa gedəndə zənglərin ardı kəsilməzdi: "Hardasan?
Telefonu açıq qoy, mən eşidim ki, sən işdə kimlərlə danışırsan”. İyirmi
dörd saat belə idi. Mən də bezirdim. Çox qısqanc idi. Bəzən elə olurdu
ki, geyimimə də qarışardı. Mən o zamanlar gözəllik salonunda işləyirdim.
Salonda da qızlar çox olduğundan daha çox qısqanardı. Onun ailəsi də
münasibətimizə çox qarışdı. Tez-tez mübahisəmiz olurdu.
Sona hazırda tək olduğunu deyir:
-
Əgər elə bir güclü sevgi yaşasam, bunu evdə elan etməyə hazıram. Bəlkə
də bu yazını tanış biri oxusa, məni tanıyacaq. Bu mənim üçün problem
deyil. Sadəcə mən istəyirəm ki, ailəm bunu mətbuatdan deyil, elə mənim
ağzımdan eşitsin. Ən gec bu il ailəmə deməyi planlaşdırıram. Ailəm
bildikdən sonra lap elə efirə çıxıb da homointimual olduğumu deyəcəm.
- Belə gözəl bir qızım tək olması məni təəccübləndirir. Bəs niyə təksən? Səni sevən yoxdu?
-Yox, niyə? Var, çoxdu. Amma təklik yaxşıdı. Həm mənim xasiyyətim tündü. Yola gedə bilmirəm.
- İstəməzsən sənin də toyun olsun? Ana olasan?
-
Heç təsəvvür belə etmək istəmirəm. Bioloji qadın olduğumu bilirəm.
Bizim fərqimiz sadəcə hisslərimizdədi. Istəsəm ,evlənə, ana ola bilərəm.
Altı ay sonra ayrılaram. Heç vaxt ömürlük evli qala bilmərəm. Amma mən
fikirləşirəm ki, qarşı tərəfin bir günahı yoxdu. Kimsə Sonadan
şübhələnməsin deyə, evlənə bilərəm. Lakin o da bir ananın oğludu, bunu
ona etməyə haqqım yoxdu. Təsəvvür edin, toyumdu, yanımda ərim əyləşib,
amma mən kənarda hansısa xoşuma gələn bir qıza baxıram. Özümə qarşı
edilməsini istəmədiyim hərəkəti başqasına edə bilmərəm. Ana olmaq
istəyərəmmi?! Qız uşaqlarının xəstəsiyəm. Bir zamanlar övlad sahibi
olmağı istəyərdim, amma bunun üçün qarşı cins lazımdı deyə bu fikrimdən
yayındım. Əgər gələcəkdə sevə biləcəyim bir insan olarsa, o da uşaq
istəyərsə, bunu tibbi müdaxilə köməyi ilə həyata keçirə bilərik. Bizdə
homointimualların rəsmi nikahı yoxdu, amma olarsa belə mən əsla bir azəri
qızıyla rəsmi nikaha girməzdim. Ruslarla qarışığı olan qızlar daha
səmimi olurlar. Heç vaxt sevmədiyi bir insana yaxın getməzlər.
- Sona, səncə uşaq vaxtı ailən bilsəydi səni dəyişdirə bilərdilər?
-
Yox, heç nə edə bilməzdilər. Mənim kimi insanların dəyişmə ehtimalı
yüzdən beşidi. Bu yaxınlarda mamam mənə dedi ki, bir oğlan səni hardasa
görüb, sənə elçi gəlmək istəyirlər. Oğlanla görüşməyim üçün mamam məni
çox məcbur etdi və mamamın xətrinə razılaşdım. Həm dəyişməyim üçün
özümə axırıncı şansı verdim. Onunla görüşdüm. Təsəvvür edin ki, mən
onunla danışanda ağlayırdım. Çünki bu mən deyildim axı. Və beləcə oğlan
söhbəti mənim üçün bitdi. Amma nə vaxtsa ailəm məni ailə qurmağa yenə
məcbur etsə, evi tərk edəcəyəm. Hazırda oğlan dostlarım var. Onlarla əl
verib də görüşürəm. Siz qızlar qızlara qarşı necəsinizsə, biz də
oğlanlara qarşı eləyik. Bizim elə qızlarımız var ki, ailəsinin təkidi
ilə ailə qurublar. Uşaqları da var, amma xoşbəxt deyillər
Homointimuallığı heç bir din qəbul etmir. Mən şəxsən deistəm. Allah mənə
seçim şansı verməyib. Dinləyin, mən həyatda savaşçıyam. Bizi müdafiə
edənlər az, amma hücum edənlər çoxdu. Bu, intimual bir seçim deyil. Bu
urəyin, hisslərin və ən sonda ehtirasın seçimidi. Mən belə olmağı
seçmədim, belə doğuldum. Dəyişməyə çox çalışdım, amma alınmadı. Lesbiyan
olmurlar, lesbiyan doğulurlar.
-İlk dəfə bir qızla öpüşəndə nə hiss etdin?
-
On birinci sinifdə oxuyurdum. Onda mən istəməmişdim. Bilmədən oldu,
yəni mən öpmədim. Məni öpdü. Bizimlə paralel sinifdə oxuyan bir qız idi.
Onun məndən xoşu gəldiyini əvvəlcədən bilirdim.
- Səni öpəndə kimsə gördü?
- Yox, tək idik.
- Səncə, o səni öpmək üçün tək qalmağı planlaşdırmışdı?
- Yəqin (gülür). Heç nə demədim, amma itələdim. Gözləmirdim.
- Niyə? Xoşun gəlmədi?
-
Niyə itələdiyimi özüm də bilmirəm, amma xoşuma gəlmişdi. Daha sonralar
ona sərt cavablar verdim. O da məndən uzaqlaşdı. Həm də o vaxtlar homo
olduğumu özüm-özünə inkar edirdim axı.
***
Bu balaca qızcığaz etdiyi dəliliklər barədə danışır:
-
Məsələn, sevdiyim qıza görə evdən qaçmışdım. Xəstə idi, dəm qazından
zəhərlənmişdi. Ailəmin etirazlarına baxmayaraq onun yanında getdim.
Mamam mənə demişdi ki, 1-2 saat otur, gəl evə. Mən isə "yox, burda
qalacağam deyib” telefonumu söndürdüm. Onun ailəsi də orda qalmağımı
istəyirdi. Daim mənə "gəl, gəl deyirdilər. Sən gəlməyəndə bu yemək
yemir.
-
Yox, sadəcə o qızı tanımırdılar. Yalnız məndən adını eşitmişdilər.
Ailəm məni Bakı şəhərində axtarışa vermişdi. Bir həftə sonra polislər
gəlib məni tapdı. Bəzən hərdən oturub düşünürəm. Necə risk etmişəm?!
Onun üçün o qədər fədakarlıq etdim, indi yanımda yoxdu. Elə bilirsiniz
tək kişilər vəfasızdı? Qadınlar daha vəfasızdı. Kişilərə milyon dəfə
şükür demək olar.
Sona danışdı, mən dinlədim. Bütün
söhbət boyu bircə dəfə də olsun gözlərimin içinə baxmadı. Gözlərini
qarşı tərəfdəki şkafa zillədi. Qəfil ayağa qalxıb mənə tərəf döndü.
-
Heç kim sabah necə olacağını bilmir. Mənim valideynlərim də mən dünyaya
gələndə homo olacağımı ağıllarına da gətirməyiblər. Homointimuallar da
normal insandı, sadəcə hissləri fərqlidi. Mən bu hissimi sevirəm. Heç
bir hetrointimual bir homo qədər sevə və qısqanc ola bilməz. İnsanlar
geylərə görə, bizə pis baxırlar. Buna səbəb də trasda duran mavilərdi.
Onları mən özüm də sevmirəm. Homoların adlarını ləkələyirlər. Gey
olsalar da, sevgi içində bir nəfərlə yaşaya bilərlər. Bizim də
dəyərlərimiz var...