Reallıq odur ki, bir neçə gerçək utancaqlıq vəziyyəti başqa, sevişərkən işığın açıq və ya qapalı qalması tamamilə bir zövq məsələsi. Duyğusal, hissləri həssas insanlar adətən bütün lazımsız təfərrüatları yox etmək üçün işığı bağlamaqdan xoşlayır.

Başqaları isə sevişərkən gözlərini istifadə etməyi sevirlər. Sevgilinin bədəninin detalları, əzələləri, dərisinin rəngi. Bəziləri bunları sadəcə hiss etmək deyil, gözləri də qəbul etmək istəyir. Doğrudur, çünki insan sevişərkən qarşı üzündəki şəhvətli ifadə görməkdən böyük bir həzz alır. Ya da orqazmı olarkən onun gözlərinin içinə baxmaq, onunla bir olub əriyib getməkdən xüsusi xoşlanır.

Bəlkə arada bir eşq oyununu şam işığında oynamaq da yaxşı bir fikir ola, nə deyirsiniz?

QARANLIQDA HİSSLƏR ÇOX GÜCLÜ İŞLƏYİR

Toxunmaq, qoxlamaq, dadmaq. Xüsusilə qaranlıqda insanın bu hissləri çox güclü işləyir. O üzdən "qaranlıqda yaxşı sevişilməz" deyə bir şey söz mövzusu deyil. Hər hərəkətinizə həyat yoldaşınızın həyəcanını hiss edir və onun fiziki olaraq verə hər şeyi alırsınız. Yəni işıq sönülü ikən sevişmənin mühafizəkarlıq, açıqkən sevişmənin də rahatlıq mənasına gəldiyini düşünən varsa, yanılır.