Böyüdüm artıq, asan-asan vazkeçmirəm. Üzülmürəm. Səni ağlıma gətirmirəm. Boşverirəm, gecişdirirəm, vecimə almıram. Bəzən bir yerdə adından bəhs edənləri duyar kimi oluram, amma tanımamazlıqdan gəlirəm səni.
Canımı yandıran insanların arxasıyca qaçardım. Artıq qaçmıram. Getməyi gözə alan birisi üçün, heç tükümü belə tərpətmirəm.
Mahnılar canımı yandırmır artıq. Filmlər duyğulandırmır. Insanlar üzə bilmir. Eqoistləşdim. Duyğularimı itirdim bəlkə. Kim bilir? Bəlkə içimdəki səni itirdim.
Səhərləri xoşbəxt oyaniram. Gecələri hüzurla yuxuya gedirəm. Peşman olduğum bir şeylər yaşamışdım. Artıq peşmanlıq necə bir şeydir xatırlamıram.
Təşəkkür edirəm yaşadığım hər şeyə görə. Yaxşı ki, yaşamışam deyirəm.
Mən artıq sənin tanımadığın, səni tanımayan biriyəm. Nədənmi???
Çünki birinin nə zaman getməməsini istədim, getdi.
Çünki mənim yarım buraxdığımı hər zaman başqası tamamladı.
Çünki birinə nə qədər az dəyər verərsən, o sənə o qədər çox dəyər verər.
Bax buna görə də, məni dəyişdirdiyin və yaşatdıqların sayəsində "başqa biri" etdiyin üçün sənə təşəkkür edirəm.

YAXŞI KI, YOXSAN!