Mənim problemim yalnızlıq deyil adam. Mənim problemim sənsizlikdi. Yalnızlığıma bir çadır qurdun adam qaranlığa bir şam işığı kimi işıq saldın. Aydınlattın gözlerimi. Qaranlığıma işıqlanan an seni gördü bu gözler. Sənə aşiq olmayıb nə edərdim mən?
Sənin işığına unutdum mən yalnızlığımı. Senin varlığınla unutdum qaranlığımı. Sonra qaranlığa meylin azaldı sənin, bezdin, sıxıldın bir gün oyandım ki nə sən varsan nə də o qurduğun çadır. Qaranlığa düşdüm yenidən. Yenidən görmədi bu gözlər. Görməmək bir problem deyildi lakin seni görməmək çox böyük bir problem idi. Səni də anlayıram axı kim günəşi qoyub qaranlığa aşiq olardı ki. Sende cəht etdin məni aydınlatmağa. Olmadı alınmadı... alındıra bilmədik. Mən şam işığına razı oldum ama sen qaranlığa razı olmadın.
Bilirsən adam sen o şam işığına o qədər güvəndin ki məndəki ulduzları görmədin sən. Sən özünü gecəyə işıq salan ay bildin. Işığın sadəcə səni görə biləcəyim qədər aydınlanırdı adam. Heç vaxt bilmədin bilmək də istəmədin.... sən sadəcə səni görəcəyim qədər parlaq idin mənim ətrafım yenə qaranlıq idi. Olmadı nə bilim olmadıq biz.