İnsanlar bir hərf kimidir. Gözəl insanlar bir araya gələndə gözəl bir cümlə qurulur.

Yetimxanada yaşayan kiçik bədənlərin, arakəsməyə yazdıqları "ana" sözü qədər məsum olmalıdır məhəbbət.

Üzülmem edirsən ürək ağlar gözdən əvvəl.

Fəslin günahı yoxdur. Yoxluğun soyuq.

Dünyanın nə qədər balaca olduğunu, "Səni dünyalar qədər sevirəm" deyib də gedənlərdən öyrəndim.

Unudulmaq qədər acıdır bəzən yaşamaq.
Allaha əmanət ol dedi və getdi! Güldüm. Onsuz da ondan başqa kimim var ki? Dedim.

Qolumuzu dişləyərək aparırdıq saatları; Sanki o qədərdə zamanın canımızı yandıracağını anlayırmış kimi

Neyin var? sualına Səndən məhruman! Dəyəcəyim var var. Bildiyin kimi deyil.

Sən mənə deyirsən tənhalığı sevirsənmi deyə? Mən ki; "Çayı da iki şəkərli içirəm, birlikdə ərisinlər deyə.

Terkedil-ən tez böyüyür, hüzn tırkedilənə düşsə də peşmançılıq həmişə gedənin payına!

Səni xatırladan hər şeydə, öldürülmüş sevinclərim var. Hər bir gülüşüm qanla qarışıq yağışlı indi.

Elə yorulmuşdu ki hisslərim. Artıq sənə qarşı bir şey hiss etməyə də dərmanı yox.

Qələmimin gülləsi qurtarmış, öldürə bilmirəm səni.

İtirəcək, nəyim qalıb ahu gözlüm bu dünyada? Ya sən, ya heç bundan sonra!

Mənə sevdiyi adamı danışdı, məndə sevdiyim qızı dinlədim.

Bir vaxtlar əsən küləyə belə meydan oxuyan gəncliyim. İndi isə küləkdə düşən bir yarpaq kimiyəm.