Hər şey bir Ehtimal idi əslində; rəngli bir şüşənin ardındakı bir mərhabayla başlayan.
Eyni səfərdə yan-yana oturmuş yolçularıydıq ikimizdə. Gəldiyimiz yerlər qədər gedəcəyimiz yerlərdə fərqli idi bəlkə də... O zaman dilimində kəsişmişdi yolumuz, qısacıq bir an üçün, bir dayanacaq müddətində kim bilər...
İlk başda necə can çətinliyi ilə söz atarsan yandakı yolçuya; necə danışacaq bir şeylər axtararsan tək başına etdiyin səfərdə... O utancaqlıq vardı ilk "Salam!"ım da...
Lakin gözündəki işıltını görüncə, hiss edincə səsindəki ilıq yaz təravəti və fərq edincə içindəki gözəllikləri yeni bir səfərin xəritəsi çəkildi könül dəftərimdə.
Bu qədər tez necə qurduq körpüləri deyərkən, fərq etdik ki biz yalnız topu oyunda tutmağa çalışan oyunçulardıq. Qol vurmağa heç niyyətimiz yox kimi idi. Bəlkə cəsarətsizlik, bəlkə tarazlıqlarımız idi bizə maneə törədən.
Qonşu iki ölkə olduq sonra... Sən yüksək divarları ardında krallığını qorumağa çalışan bir ada; mənsə ən güclü zirehləriylə təhlükəli sularda, sərhədlərində gəzən başqa bir ölkə...
Torpaqlarımızın gözəlliyi, qoxusu, rəngi ikimizi də cəzb eləyir, amma heç cür baş edə bilmirdik qarşılaşma qorxusuyla...
Sən uzaqlardan zirehimin müqavimətini sınayarkən, mən divarlarında gizli bir keçid axtarırdım. Amma ikimizdə eşiyində olduğumuz bir döyüşün fərqində deyilmişik. Bir-birimizə yağış qədər yaxın, külək qədər uzaq iki ölkəydik nəticədə... Sənin yüksək divarların heç yıxılmayacaq; mənimsə zirehim heç deşilməyəcək kimi idi...
Bir şairin şeirində kimiydik ilk başda, amma sonra anladıq ki,bizə aid idi hər şey..
Sən "Ehtimallar Daxilimdəki Eşqim" idin !...
Uğruna uzaq diyarlar fəth etdiyim. Və o ehtimalların sonsuzluğundan ən gözəl olanını seçdim, səni sevdim mən. "Ehtimallar Daxilindəki Eşqim" ikən "Eşqim" olmuşdun çünki sən..