Uzun zaman keçib son darıxdığı günün üstündən. Indi nə o mahnılar xatırladırdı keçmişi , nə o şəhər. Bir zamanlar hər küçəsi göy qurşağının bir rənginə boyanmış o şəhər indi toza-dumana qarışıb, nə döngəni dönəndə görmək ümidi, nə görəndə sevinmək şansı qalıb. Dəyişən təkcə Bakı olmadı , dəyişən insanlar da var idi. Sanki indi insanlar əvvəlki kimi xoşbəxt görünmür, sanki əvvəlki kimi içdən gülmürdülər. Deyəsən dəyişən özüdür . Əvvəllər içindəki o rənglər bütün dünyasını da xoşbəxt rənglərə boyayıbmış , elə bilirdi hər kəs gülür , elə bilirdi hər kəs nəşəli. Amma çıxarılan o çəhrayı eynəklər , dərinliklərdə gizlənmiş o duyğular , sifətinə qonmuş o gülüşlər həyatın əsl üzünü göstərmişdi. Uzaqdadır. Gedənlər başqaları olsa da o uzaqdadır. Yaxında görünən o, əsl deyil ki , içindəki o, çox uzaqdadır. Bu uzaqlıq nə bir biletdən aslıdır , nə də təyyarədən. Bu dəfə dönüşsüzdür. Getdi və bitdi. Indi nə bir duyğu , nə də bir həyəcan o dərinliyə girib çıxara bilməz onu üzə. Ətrafınızdakı insanlara yaxşı baxın. Gülüşlərini sorğulayın , sözlərindən əmin olun . Çünki içdən əriyir insanlar , yox olur gözümüzün önündə. Biz isə sadəcə gözlə gördüklərimizlə yetinirik, hiss etməyə çalışmırıq.
Bu dəfə dönüşsüzdür. Getdi və bitdi.