Sən yuxusuzluq nədir bilirsənmi Dırnaqlarınla yasdığını parçaladınmı Gözlərini tavana dikib Düşündünmü bütün gecə Və bütün bir gün Bəlkə gəlir ümidiylə gözlədinmi heç Gəlməyincə Səni axtarmayınca Ölüncəyə qədər ağladınmı Sonra çəkilib yalnızlıqların Ona aid nə varsa Bir bir xatırladınmı
Sən gündən günə əriməyi bilirsənmi Böyük bir ağacın içində ölməyi Bir təsəlli axtarmagı Issız parklarda, tənha küçələrdə Və bütün bir şəhər yatırkən uzaqlarda Dəli divanə yollara düşüb Atılmışlığını hiss ettdinmi
Sevməkdən Günlər gecələr boyunca gəzməkdən Əlin ayağın yoruldumu Sən yalnızlığın acısını bilirsənmi Unudulmaq bir xəncər kimi saplandımı kürəyinə İçində qısqanclığın zəhərli çiçəkləri açdımı
Sən çarəsizlik nədir bilirsənmi Sən yoxluq nədir gördünmü Yanan başını Divarlara vurub parçalamaq gəldimi içindən Sən hər gün min dəfə öldünmü Beləyəm deyə ayıb etmə mənə
Unutma ki Hər sevən adsız bir qəhramandır Unutma ki İnsan; sevə bildiyi qədər insandır.