Kaş məhəbbət icazəli bir şey olsaydı. Izin alsaydı gələn, icazə versəydik gedənə.
Görmədiyiniz yaralarım var, bilmədiyiniz eşqim. Bilməzsiz yaralarını hər axşam göz yaşı ilə sağaldanam.
Ürəyini söküb alıb qadın adamın gedərkən. Dostca ayrıldılar. Qadın getdi. Adam ürəksiz, hər gecə sərxoşluğu təbrik edib gedişini.
Sevgilər əzab verməz. Ağrı verən insanlardır.
Ayrılığı içkiylə təbrik edən adam bir qadın yüzündün bir qadını kahret-irdi. Hər gecə anasına sayıqladı o qadının adını. Anası göz yaşları sardı adamın yarasını.
Eşq romanları yazdı səhifələrlə, heç aşiq olmamış qadın.
Hər səhər romanda yazıldığı kimi yaşayaraq oyandı adamın xəyalını qəlbinə gömən qadın. Hər gün kimsə onun kimi güldü, kimlərsə onun qoxusunu sürdü, kimlərsə onun kimi qışqırdı qadına. "Nə insafsızdır bu insanlar "- deyə düşündü, qadın icazə vermirlər unutmağa. Amma içten-içe minnetdardi o insanlara. Unutmasına imkan vermədikləri üçün.
"Mutluyum "-diyebildi o an. O an anladı. Qadın xoşbəxt idi. Qadın sadəcə bu adamla xoşbəxt idi. Gerisi boş.