Mənə sakitliyimi bəxş et və sonra lütfən çıx get...MƏn bu şəhərdə tənha öləcəm. Bİr küncə qılıb soyuqdan donmuyacam, Qarlar örtməyəcək bəlkə də üstümü. Bəlkə də isti evimdə eşiyimdə soba başında öləcəm elə. Hardan bilirsən axı, ölümün nə vaxt qapını döyəcəyini? Bəlkə elə bu dəqiqə dayanıb başımın üzərində və bəlkə də elə bu mənim sənə son yazımdır... Bəlkə də bu gün son dəfə evdən çıxacam, bəlkə də... Bəlkə də məni aldadırlar. Yox, yox, insanlar yoox.. Bəlkə də məni aldadan bəlkələrdir... Çox gözəl başa düşdüyüm bir şey oldu mənim bir az öncə. Bu dünyadan yaşayırsan və insansa ömrün boyunca axtardığını tapa bilməyəcəksən. Elə siyahının ilk yerində "Sakit" liyin dayanır. Sakitlik deyə bir söz var, amma özü yoxdur. Öləndə yaxınların sənin sakitliyə qovuşduğunu düşünüR, fəqət əsas səs-küy elə ölümdən sonra başlayır...

Bilirsən, mən neçə ildir yazıram? Nə olsun düzəldə bilmirəm, sonluğunu gətirə bilmirəm heç bir yazımın...