Sevinclərim olurdun hərdənbir, sən
heç bilmirdin. Sonra hər hansı biri oldun. Bütün sevinclərim bitdikdən
sonra yağışlar yağdı sərin iyun axşamları... Sonra bir gün uzaqdan
gördüm səni. Saçların mənə inad, başın hər şeyə meydan oxuyaraq. İşdə
yenə eyni... Ürəyimi ağrıtdın. Hər zamanki kimi. Dəyişdik sanırdım.
Və sən yenə bilmirdin.
Bilərsənmi avqust ayının günəş batışını. Hanı hər keçən saatda Səma
işıqlığını itirər ..Eyni mənim səni itirdiyim kimi. ...O gün dünyamdakı
günəşi, günəşim olmadan Başqa dünyalara günəş etdim... Onu dünyasını
işıqlandırdım. Və öz dünyamı qarartdım. ..O
gün dünyamda qırmızı bir yağış başladı yağmağa.. Heç dayanmadan yağdı
qaranlıq gecələrimdə. .Isyan edib dayandım Allaha niyə mən niyə.
Günəşsiz qalacaq tək dünya mənim deyə. ...Kırmızı yağış mənə bunu
öyrətdi Səninlə doğan hər günüm və səninlə işıqlanan dünyam
Hamısının nə qədər saxta olduğunu fərq edə bilməmişim. ..Meğer mən
əzəldən bəri günəşsizmişəm.....Səssizik... Həm də qışqırıq qışqırığa bir
səssizlik bizimkisi... Bu danışacaq bir şeyimiz olmadığından deyil.
Danışmağa çalışdığımız şeylərin, alışdığımız təkliyimizdən
uzaqlaşdırması əslində bizim qorxumuz... İkimizdə cəsarət edə bilmirik.
Elə alışmışıq ki içimizdə böyütdüyümüz təkliyimizə. Sevirik onu. Gözətli
də yaşandığında yox olacağı qorxusu bizi tərəddüddə salan. İtirməkdən
qorxacağımız bizə aid bir şey meydana gətirmə qayğısı... Sən
edə bilmədiyin hücumun, həyatın boyu inanmaq istədiyin dəyərlərə sahib
kimi gördüyün nizamı yox etmə cəhdindən Başqa bir şey olmayacağını
düşündün hamı/həmişə... Mənsə illərin verdiyi bir vərdişlə içində var
etdiyim mənə daha çox acı/ağrılı verməmək üçün susmağı seçdim... İçimdən
qışqıraraq susuram... Susuram... İçimdə o qədər gözəlsən ki...
Sənə susuram... Demişdim ya "ürəyim susmağı öyrənir". Əsli yox.
Sevdiyini anladığında içində duy/eşitdiyin qışqırığın əks-sədası heç
bitmir. O heç susmayacaq... Hər gün, hər saat mənə qışqıracaq,
qışqıracaq, parçalayacaq içimi. Mənimsə üzümdə o gülümsəməm yer/yeyər
əldə edəcək təkrar... Hər soyuq soyuqlaya bilmədiyi kimi, hər atəş də
yandıra bilməzmiş insanı... Üşüyürəm; alov alov üşüyürəm... Hanı
saatlarla səssiz, tək söz etmədən sənə baxışlarım var ya; gözlərində
məni istilədəcək olan mənaları tutmağa iş səyimdən başqa bir şey
deyil... Və hər tutduğumda itirdiyimi hiss etməmdən kənara getməyən
gözləyişlər... Və hər itirdiyimdə yenidən tutma səyim...