Hərdən yadıma sən düşürsən.

Yenə tökülür ağaclardan yarpaqlar, solur güllər və yenə payız kəsir qapımı.

Sonra yağır yağış, batır günəş.

Kimsə görmür axır içimə səssiz külək.

Toplanır xatirələr, yenə göz yaşı, yenə kədər, qəm.

Sonra yollar uzanır mən getdikcə.

Yorğun addımlar ayaqlarımı kəsir.

Sanki zəncirlər bağlanıbmış kimi.

Yenə hirs, yenə qəzəb.

Yenə üsyanlar baş qaldırır içimdə, yenə susduracaq iradəm.

Yenə xatirəmdən silinməyən izlərin.

Yenə heyiflər, yenə ümidlər, sonra yenə öldürülən həvəs, bəs!

Artıq bitsin artıq. Çıxsın qoy günəş. Parlasın ulduzlar ancaq gecələr.

Yenə bir sabah açılsın. Unudum səni, özümü. Unudum bizi və gedim.

Bir az daha hiss edəcəm yoxluğun nəfəsini və bir az daha qırılacaq ümidlərimin qanadı.

Nəisə unutdum! Necə unutmusan sən. Yenə sən, sən və yalnız mən.

Bitməyən hissin sonu kimi. Yenə biz, biz ikimiz.

Sağollaşaq ,bu gecəlik mən yatım. Sabah oyanınca qonağım olacaqsan yenə sən. Bilirəm...