Kimi zaman kədər, bir yaşam və bəzən kişik bir gülümsəmə idi. Bir şox hekayəsi vardı: Adəm ilə Həvvadan, Kərəm ilə Əslidən, Leyli və Məcnundan qalan..
zaman-zaman ayrılıqdı, kimi zaman qovuşmaqdı. Ən ümidsiz anında xoşbəxt olmaqdı, ya da ən xoşbəxt anında ağlamaq. Yaşam həyatın qanununda vardı, sevgi isə insanın qəlbində, ürəyində. O, heş bitmədi, yükənmədi. Hər zaman var oldu və var olmağa da davam edəcək. Çünki sevgi üçün 2 qəlb yeter və bu 2 qəlbi, bu sevgini yene biləcək heç bir güc yoxdur. HEÇ ZAMAN DA OLMAYACAQ!!!