Hər şeyiylə qeyri-mümkün olduğunu bildiyimiz bi eşq vardı Imkansiz olmasına baxmayaraq mükəmməl bir-birimizdən əsla vazgecemiyorduk ... hər şeyə baxmayaraq hər kəsə baxmayaraq əmək vardı hörmət vardı və təbii ki çox güclü bi sevgi vardı ta ki o pes edənə qədər o qədər yaşanmışlığı ardına deyilə ən son şey : atəş bir gün suyu görmüş , uca dağların ardında sevdalanmış onun dəli dalğalarına , tündxasiyyət qayalara vuruşuna , ürəyindəki duruluğa .. demişki suya gəl sevdalım ol həyatıma məna verən möcüzəm ol .. su dözə bilməmiş atəşin gözlərindəki istiliyə ` al ` demiş ürəyim sənə hədiyyə sarılmış odla su bir-birinə möhkəmcə kopmazcasına . .. zamanla su buxar olmağa atəş kül olmağa başlamış .. ya özü yox olacaqmış ya eşqi ... başdan alınlara yazılmış olan qədəri ürəyindəki kədərim alıb getmiş uzaq diyarlara . su .... atəş qızmış yandırmış meşələri axtarmış suyu diyarlar boyu günlər gecələr boyu .. birgün suya varmış yolu , baxmış o duru gözlərinə suyun , bir az incik bir az tündxasiyyət və o an anlamış; AŞKIN bəzən getmək olduğunu Amma getmənin itirmək olmadığını ... atəş dayanmış susmuş sönmüş eşqiylə işdə o zamandan bəridir ki atəş sudan su atəşdən qaçar olmuş .. atəşin . ürəyini yalnız su , , suyun yüreğinide atəş alır ölmüşsə ..... oldu və bu mesajla hər şey bitdi mənim ona dair inancının vardı zənn edirdi ki Biz hər şeyi də keçə bilərik amma olmadı hər şeyə baxmayaraq hələ " ürəyimdəki ən xüsusi insan" qovuşa bilməmiş olsaq da ..!