Bəzən insan anlamır sevdiyni, artıq darıxdıqda qısqandıqda bunun sevgi olduğudan qorxub qaçır sanki, onsuzluğa dözməyib dönür qayıdır ama artıq gec olduğunu görür yenə gözləyir bəlkə gələr deyə hər sabahı ümidle açır və sonunda gəzlənən qayıdır ama həqiqətən gecimiş çünki gedən döndüyündə getdiyi kimi dönmür aşiq olduğu o şirin sözlər o mehribanlıq o dosluq indi düyün olub boğazına dayanmış sanki, aldandığını anlayaraq hemişəlik getmək isdəyir insan ama zaman yenə qarşılaşdırır.....

Sevginin gözü kordur deyirlər- yalan olduğunu bilə bilə yenə inanır insan sevdiyinə hətta dünyanın ən aptal yalanı olsa belə yenə inanır, ən çox acıyı ağrıyı yalani xəyanəti ondan aldığı halda nifrətidə bacarmır, dil nə qədət nifrət edirəm deyirsə ürək bacarmıram deyərək hayqırır, hamıya nifrət etdiyinə inandırır ama içlərindən birisi anlıyır əslinde nə qədər sevdiyini ki, adı gələndə gözlərinin parıltısını ürəyinin döyüntüsünü anlayan hamını inandıra bilərdi ama həqiqətən sevən birini inandıra bilmir çünki sevən sevdiyinin hər yalanına inanır ama başqa sevən birinin yalanını həmən anlayır bax o insan olur həqiqi dost insana dayaq olan göz yaşını silib üzdə təbəssüm yaradan biri.......bildiyim bir gerçək varsa

  "SEVƏN SEVDİYİNƏ NİFRƏT EDƏ BİLMƏZ" gerçəyidir.. 

Müəllifi: ŞƏFƏQ ƏLİ SƏBZİYEVA 

(Qeyd: bu yazını özüm yazmışam və başqa saytlarda xəbər və ya status olaraq qoyulmasını istəmirəm Halal da etmirəm)