Anlayiram ki,anlamaq yetmir,bəzən...
İnsan bəzən getmək istəyir,amma həmdə qalmaq istəyir...Xəyallarıvın arxasından qaçırsan ki,bir gün onlar yorulacaqlar,amma yox,sən yorulursan.Ümidlərin,arzuların necə uzaqlaşdığını görürsən,qırılmırsan,çünki o xəyallar arxasınca düşən tək insan sən idin.Yanında bir kimsə yox idi.Yolun ortasında ümidlərin uzaqlaşdığını görüb,öz-özünlə danışdığın yoldan keçən insanlar səni dəli zənn edər,amma yox sən dəli deyilsən,onlar bilmirlər ki,insanı ən yaxşı dinləyən elə özüdür.Heç bir zaman etiraf etməyən,sözünü yarımçıq kəsməyən...

Hər kəsin,mən sənin xoşbəxt olmanı istəyirəm deyir,amma səlində xoşbəxtliyini almaq istəyirlər əlindən..İnsan təmizliyini,vicdanını,qururunu,bir sözlə mücərrəd keyfiyyətlərini əlindən və əynindən almaq istəyirlər.Bəzən xoşbəxtliyini əlindən alarkən,başqaları ilə paylaşa bilmirsən,acını,bax bu ən çətinidir.İnsan həyatının qırılma nöqtəsi...Hər kəsin acısını paylaş,dərdinə şərik ol,amma heç kəs sənin dərdindən anlamır,Hər kəsə ağıl ver,məsləhət gör,amma heç kəs sənin dərdinə çarə olmur. Bilirəm hələ də sevirsən,əvvəl ki tək olmasa da...Bilirəm hələ də arzuların var,amma bir qanadı qırıqdı... Amma sən utanma,sevdiyin üçün...Çünki utanılası bir insan varsa,o da mənəm demə,sevdiyimi necə sevəcəyimi bilmirəm demə. Əzab çəkməklə,içində saxlamaqla bütün iztirabları,onlar orda basdırılmır,daha da böyüyür...