İnsan övladı qəribədir. Sevinir ağlayır, kədərlənir ağlayır, həsrət çəkir ağlayır, qovuşur yenə ağlayır...
Ən böyük əzab tərk edilmək deyil, aldadılmaq deyil, darıxmaq heç deyil; ən böyük əzab, gedərək böyüyən boşluqmuş.
Kül qədər də dəyərin qalmadı aşkısı...Zaman hər şeyi bağışlayarmış..Ama mən zaman deyildim..
O mənim "Nəysələrimdəki" qırğınlıqları görməyəcək qədər kor idi..
Sənə aşiq idimmi bilmirəm..Bildiyim tək şey hər saniyə ağlımda olman idi..
Əminəm 1 gün qarşılaşacağıq səninlə..Sən üzünü gizlədərkən mən nifrətimi gizlətməyə çalışacam.
Sözdə bitirirəm ürəkdə bitmir ən çətinidə budur.
Son siqaretim kimi idin sən sevimli, qıya bilməzdim içməyə..O cibimdə qırıldı, Sən ürəyimdə.
Qırıq hər bir parçamız. .Yenə də xoşbəxtik; artıq acı çəkəcək və ya çəkməyə səbəb olacaq bir parça duyğusi belə yoxdur içimizdə.
Birini seviriksə sərbəst buraxacaqmışıq, dönsə bizimmiş dönməzsə heç bizim olmayacaqmış,Göyərçin bəsləyirik sanki.