Sırf tək qalmamaq üçün həmişə birilərinə ehtiyac duymağınızdan, hər danışdığınıza aşiq olduğunuzu sanmanızdan, sizi həqiqətən sevənləri bəyənməməkdən, dostum dediyiniz insanlara da o gözlə baxmağınızdan, sanki həyatınızın mənasının bir münasibətdən asılı olması kimi davranmağınızdan, çox zaman yanında özünü xoşbəxt belə hiss etmədiyiniz, ehtiyac duymadığınız, bərabər gülmədiyiniz, zarafatlaşmadığınız, " sən nə deyirsən" deyə bilmədiyiniz, yanında yemək yeyə bilmədiyiniz, insanlarla sevgili olub ayrılmağınızdan, sırf tək qalmamaq üçün insanlığına fikir vermədən, xarici görünüşünü bəyəndiyiniz insanlara sevgili deməyinizdən nifrət edirəm !!! Hər şey gözümdə o qədər adiləşdi ki, bəzən əksinə inandıracaq birisi heç gəlməyəcəkmiş kimi hiss edirəm.
Nəysə, bu qədər yetər...