Mən heç vaxt tənha olmamışam. Elə vaxtlar olub, öz otağımda tək oturmuşam və özümü ölümcül pis hiss etmişəm, mən depressiyada olmuşam, özümü elə pis hiss etmişəm ki, heç vaxt bundan betəri olmayıb, amma mən heç bir vəchlə düşünməmişəm ki, indi kimsə otağıma gəlib mənə kömək etsə, yaxşı olardı. Daha doğrusu, həmin vaxt mənə kömək edəcək beş-altı adam tapılardı, ancaq mənim buna ehtiyacım yoxdur. Başqa sözlə, tənhalıq məni heç vaxt narahat etməyən bir şey olub, mən həmişə içimdə qarşısıalınmaz bir tənhalıq arzusu hiss etmişəm. Tənhalıq məni heç yerdə tərk etmir, o qonaqlıqlarda da, insanların ürəkdən əyləndiyi stadionda da özünü kəskin hiss etdirir. Henrix İbsendən sitat gətirə bilərəm : "Güclülərin güclüsü həmişə ən tənha qalandır”. Anlayırsan, mən onu qəbul edə bilirəm. Mənim ağlıma heç vaxt belə fikir gəlmir ki: "İndicə qapımı açıb suyuşirin, sarışın bir qız otağıma daxil olacaq, mənlə dəlicəsinə sevişəcək, bütün bədənimi öpüşlərə qərq edəcək və mən onda özümü əla hiss edəcəm” – belə şey ola bilməz. Belə fikirlər adətən daxilən bomboş olan adamların ağlına gəlir, onlar bir-birlərinə deyirlər: "Bu gün şənbə günüdür, sən bu axşam nə işlə məşğul olacaqsan? Sadəcə, burda oturacaqsan?” Kütbeyin adamlar elə özlərinə bənzər kütbeyinlərlə oturub-dururlar. Onlara baş qoşma, qoy özlərini kütləşdirsinlər. Mən heç vaxt axşamlar harasa getmək istəyi ilə yaşamamışam. Mən barlarda təkbaşına içməyi üstün tutmuşam, çünki fabriklərdə çoxlu adamların arasında işləmək mənlik deyil, vəssalam. Milyonlarla adamlardan üzr istəyirəm, amma mən heç vaxt tənha olmamışam. Mən özümü sevirəm. Mən – özümün ən böyük əyləncəsiyəm. Gəl bacardıqca çox şərab içək!

Ç. Bukovski