Nərdivanlardan düşərkən tutdum o incə batıq səsini! Sanki içdən içə getmə deyirdin Sanki getməyimi istəmirdin. Unudurdun pozduğun puzzle dolusu gülümsəmələrini Qorxudurdu səndəki bu unutqanlıq məni. Amma mən unutmurdum keçdiyim yolların qaranlığını İndi burax tutma əlimdən! Gedişlərin ən bəxtəvərinə ev sahibliyi edirəm bu gecə Və mən sənin bu zəhər zıqqım qaranlığına yalnız gülümsəyə bilirəm Gözümdəki o inci dənələrini qaranlıq bir baharda deyil yazlıq bahar məkanlarında yerdən yerə vurmaq istəyirəm. Heç boşuna baxma ağlamıram...
Hər gedişin bir dönüşü olarmış Bu gedişin bütün dönüş yolları çıxmaz yola gəlir. Nə etsən et sənə dönə bilmirəm. Ustad demişdi ki, gündüzləri boşladığın vaxt qaranlıqda təpənə çökər, Qaranlığı boşladığın vaxt isə gündüzlər yolunu açar! Ustadın dediyi kimi qaranlığı boşluyuram. Əsla ardımca o inci dənəsi gözyaşlarını tökmə yerə Unutma ki mən gəlib keçiciydim sənin üçün İndi bir də onları yerdən geri yığmaq üçün məşğul olma. Bilirəm hər göz yaşının ardında bir peşmanlıq var amma Hər peşmanlığın ardında da saxta gözyaşı var səndə bunu bilirsən. Heç elə gözlərimə baxma ağlamırsan...
İndi tək başımayam Çox şey öyrətdi həyat mənə. Şam işığının batıq yandığını Günəşə yaxınlaşdıqca yandırdığını çobanyastığının solduğunu ulduzların parladığını Və ən əhəmiyyətlisi də İki növ gözyaşı olduğunu: Gözyaşı! Saxta gözyaşı! İndi görürəmki, əslində həyat tək bir şey öyrətmiş mənə, Mən nərdivanlardan düşərkən Onlar liftlə çıxırdılar...