Sevinclərim olurdun hərdənbir, sən heç bilmirdin. Sonra hər hansı biri oldun. Bütün sevinclərim bitdikdən sonra yağışlar yağdı sərin iyun axşamları... Sonra bir gün uzaqdan gördüm səni. Saçların mənə inad, başın hər şeyə meydan oxuyaraq. İşdə yenə eyni... Ürəyimi ağrıtdın. Hər zamanki kimi. Dəyişdik sanırdım.

Və sən yenə bilmirdin.
Bilərsənmi avqust ayının günəş batışını. Hanı hər keçən saatda Səma işıqlığını itirər ..Eyni mənim səni itirdiyim kimi. ...O gün dünyamdakı günəşi, günəşim olmadan Başqa dünyalara günəş etdim... Onu dünyasını işıqlandırdım. Və öz dünyamı qarartdım. ..O gün dünyamda qırmızı bir yağış başladı yağmağa.. Heç dayanmadan yağdı qaranlıq gecələrimdə. .Isyan edib dayandım Allaha niyə mən niyə. Günəşsiz qalacaq tək dünya mənim deyə. ...Kırmızı yağış mənə bunu öyrətdi Səninlə doğan hər günüm və səninlə işıqlanan dünyam
Hamısının nə qədər saxta olduğunu fərq edə bilməmişim. ..Meğer mən əzəldən bəri günəşsizmişəm.....Səssizik... Həm də qışqırıq qışqırığa bir səssizlik bizimkisi... Bu danışacaq bir şeyimiz olmadığından deyil. Danışmağa çalışdığımız şeylərin, alışdığımız təkliyimizdən uzaqlaşdırması əslində bizim qorxumuz... İkimizdə cəsarət edə bilmirik. Elə alışmışıq ki içimizdə böyütdüyümüz təkliyimizə. Sevirik onu. Gözətli də yaşandığında yox olacağı qorxusu bizi tərəddüddə salan. İtirməkdən qorxacağımız bizə aid bir şey meydana gətirmə qayğısı... Sən edə bilmədiyin hücumun, həyatın boyu inanmaq istədiyin dəyərlərə sahib kimi gördüyün nizamı yox etmə cəhdindən Başqa bir şey olmayacağını düşündün hamı/həmişə... Mənsə illərin verdiyi bir vərdişlə içində var etdiyim mənə daha çox acı/ağrılı verməmək üçün susmağı seçdim... İçimdən qışqıraraq susuram... Susuram... İçimdə o qədər gözəlsən ki... Sənə susuram... Demişdim ya "ürəyim susmağı öyrənir". Əsli yox. Sevdiyini anladığında içində duy/eşitdiyin qışqırığın əks-sədası heç bitmir. O heç susmayacaq... Hər gün, hər saat mənə qışqıracaq, qışqıracaq, parçalayacaq içimi. Mənimsə üzümdə o gülümsəməm yer/yeyər əldə edəcək təkrar... Hər soyuq soyuqlaya bilmədiyi kimi, hər atəş də yandıra bilməzmiş insanı... Üşüyürəm; alov alov üşüyürəm... Hanı saatlarla səssiz, tək söz etmədən sənə baxışlarım var ya; gözlərində məni istilədəcək olan mənaları tutmağa iş səyimdən başqa bir şey deyil... Və hər tutduğumda itirdiyimi hiss etməmdən kənara getməyən gözləyişlər... Və hər itirdiyimdə yenidən tutma səyim...