Səninlə yaşamadıqlarımıza darıxdığımı söyləsəm qəribə olarmı? Sən anlaryarsan nə demək istədiyimi görəsən? Başqa birindən heç bir hiss duymadığına əminəm, onsuz da mən də başqası üçün bir hiss belə hiss etmədim.

Nə vaxt səni düşünsəm və səninlə əlaqədar qurulmuş xəyalları, qəribə bir təklik basır içimi və ən çox sevdiyim tək hissinin bu olması qəribə deyilmi? Təkliyin növü mü olar deyirsənsə içindən, inan olar.

Bir bayram səhəri qapısının oğurlanmasını gözləyən, şüşə kənarında iki insan yolu müşahidə söhbət etmək istəyən bir ürəyin təkliyinə bənzəmir məsələn mənimki ... Xasiyyətsizliyindən, qısqanclığından, xəsisliyindən bütün dostlarını itirmiş birinin təkliyi da deyil şükür başımdaki ...

Sənsizliyin təkliyi bu, içində yaşanılmamış bir sevdanın ölü xəyallarını daşıyır. Halbuki heç biri asan xəyali məzara yaraşmır!

Birlikdə olardıq bir az daha, bir az daha tanısaydıq bir-birimiz, bir az daha sevişəbilsəydik.; bəlkə hər şey tamam fərqli olardı və ölü doğulmuş bir körpə kimi qucağıma verməzdi həyat ümidlərimi..

Səninlə amma ən çox sənsiz bir zamanın kül qarası təkliyi bu. Səsimin hara düşdüyü müəyyən deyil, səsimi itirmişəm adını söyləyərkən və yeni öyrəndim ki, bir milyon dəfə eyni adı söyləyincə mənasızlaşırmış ad da, sahibi də. Ona görə artıq susuram!

İndi mən sənin üçün darıxdığımı söyləsəm gülməli olar? Sən nəyinin üçün darıxdığımı soruşsan, cavabı sonsuzluqda uzun bir səssizlik olaraq qalar. Soyuqda buz tutar, sonra parçalanar.

Yaşanamamış bir baharı, heç qoxusu eşidilməmiş bir ananı darıxmaq kimi, mən yaşayamadıqlarımızla özlədim seni. Gəlsəydin, bu qədər xüsusi olardımı