Çoxumuzun başından keçmiş bir əlaqə növü vardır. 'saqqız kimi uzanmış ...', 'onlar əsrlərdir birlikdə onsuz da' deyə bəhs edilən ....
Bir incik bir barışıq .. amma mütəmadi olaraq birlikdə ... mütəmadi olaraq davalı əlaqələr.
Ayrila bilmediyimiz sevgililerimiz ... tərk edib - edib geri gəldiyimiz ...
Hər dəfə 'artıq bu son' dediyimiz ... amma yenidən başladığımız ...
Görəsən başqasını həyatımıza soxmaqdan qorxtuğumuzdan mı ...?
Yoxsa həqiqətən onu sevdiyimizden mı ...?
Niyə ..... niyə ayrila bilmirik biz bu əlaqədən heç cür ...?

Qadınlar ...
Onun bir başqasına toxunabilme ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Kişilər ...
Ona bir başqasının toxunabilme ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Qadınlar ..
Özündən daha gözəl biri ilə birlikdə olma ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Kişilər ...
Özündən daha müvəffəqiyyətli biri ilə birlikdə olma ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Qadınlar ...
Paylaşa bilmez ...
Kişilər ...
Paylaşa bilmezler ...
Yalnız mənim ... Həmişə mənim ... olsun istəyərlər ...

Əlaqəyə olan bağlılığımızı deyil, ego'larımızın bizi, daha doğrusu birliyi bu hala gətirdiyini düşünürəm.
Qadınların əmək verdikləri bir şeydən asan asan el çekmemek kimi bir düşkülüyü vardır.
Bir zaman uşaqlarımız üçün illər sonra söylədiyimiz 'saçımı süpürgə etdim mən sənin üçün' ifadəsi vardır  ...!

Eynisini munasibetimiz içində söyləyirik ....

Bir adamı sevmənin, onu yaşamanın verilmiş bir əmək, sərf edilmiş bir zaman, itirilmiş anlar olduğunu düşündüyümüz zaman ayrila bilmirik bu munasibetden.
İçimizdəki 'yetişdirmə' motivi sayəsində, İllah ki ona qattıqlarımız olduğu fikrinə dusduyumuzden ...! Bu ankı halının bizim sayemizde olduğuna inandığımız kişiləri çıxardıb ata bilmirik həyatımızdan heç cür.

Uğrunda imtina etdiyimiz məqamlar olduğunda, həyatımız ilə əlaqədar müəyyən dəyişikliklər etdiyimizdə o əlaqə üçün, o artıq 'bizim' olar. Bizim adamımız .. bizim həyatımız ... başqasının ola bilməz ...!
Atdığı hər addımı, hər reaksiyasını, hər kefini, hər kədərini o qədər yaxşı tanıyırıq ki, "onsuz da bir başqası ilə xoşbəxt olma şansı yox ...! 'Deye bilirik.
Sanki dünyaya bizim ilə birgə gəlmiş, daha əvvəl heç xoşbəxt ola bilməmiş, kimsə onu anlaya bilməmiş kimi ..

Yaxşı kişilər ..! Onlar xoşbəxtlər mı görəsən bu vəziyyətdən ...?
Ya da onlar nələr hiss edirlər bitməyən / bitebilmeyen bu munasibetleri ilə əlaqədar ..?

\də uzun zamanlarını keçirdikləri, birlikdə çox yaşanmışlıkları olan qadınlara qarşı inkişaf edən bir 'qoruma' istəkləri vardır. Onlar bizdən çox daha çox öhdəliklərinə götürür əslində. 'Ya mənim ol, Ya torpağın' deyə bilən bir adamın, uzun illər sürən bir əlaqəsi qopabilmesi, o qadının başqa biri tərəfindən sevilməsi fikirini qəbul etməsi heçdə asan deyil.

Davam edib getsin mi bu munasibet məcbur - məcbur yaxşı ...?
Oturupda düşünülmesin mi üzərində ...?
Sevir bilirəmmi ... sevilməsinə mi qorxuram ... görəsən ...?
"Mənim səpdiyim toxumların çiçəklərini bir başqası iyləməsin ...!" Deyə mi ...?