Qarşısına keçib bu sualı soruşmağ istədiyim insanlar var..Neçəyə satdın vicdanını deyə.
 
Uşağ vaxtı məktəbə gedəndə qardaşımın əllərindən tutardım.İtlərdən qorxurdum deyə...Ama böyüdükcə anladımki əsas təhlükəli olan it deyildə,insanlardı.Çünki onlar daha yaxşı bacarırlar sadiq olmağı.
 
Ürəyimim yarısı yoxdu....Çünki onu sən məhv etdin.
 
Sən onun əllərini öpüb isidərkən, mən ayağ üstə tutunmağa çalışdım.
 
Sırf sən o yoldan keşmisən deyə, hər gün gəzdiyim yollar var.
 
Bəzən keşmiş qədər heç bir şey incitmir insanı....
Deməyə çəkindiyim sözlər var..Ürəyimdə dəfn etdiyim arzular kimi.
 
Bəzən sadəcə ağlamağ istiyərsən.Səbəbin belə bilmədən!
 
Varlığına hər gün dəfələrcə şükr etdiyim insan var =)
 
Mən ona sadəcə məni qoru demişdim.Sevgimizi və məni.
 
Getməklə gedilmir bəzən..Ya ağlın qalır, ya könlün.
 
Və hər sabahımı açanda gözümün önünə gələn tək şey onun gülüşüdü.:)
 
Unut getsin deyirlər..Untmağ asanmış kimi....
 
Parkda yellənçək sırası gözləyən uşaq kimi gözlədim səni. Biraz həyəcan, biraz da sıramı başqası alacaq qorxusu ilə...
 
Qışqırıb, hıçqıraraq dəli bir ağlamağ keçir ürəyimnən. Ama ətraf uyğun deyil!
 
Hərdən "necəsən?" sualına o qədər ehtiyacın olurki. Cavab vermədən sadəcə ağlayarsan.
 
Əlimnən heçnə gəlmir demə.Ovcunda gizlənən dualar var bəlkədə
 
Yaxşı ki varam de həmişə, qoy paxıllığını birazda çəksinlər:)
 
Və mən hər gün dua edirəm sevgilim! Allah bizi ayırmasın deyə.