Bir avtobus dayanacağında qarşılaşmışlar idi ilk dəfə.... Biri tibbdə oxuyurdu, o birii memarlıqda. O ilk qarşılaşmadan sonra, bir dəfə daha qarşılaşa bilmək üçün həmişə eyni saatda, eyni dayanacaqdan, eyni avtobusa mindilər. Gənc idilər, çox gənc... Bir-biriləriylə danışacaq cəsarəti tapmaları bir az zaman aldı amma sonunda bacardılar. İkisi də hər səhər avtobusa mindikləri səmtdə oturmurdular əslində. Cavan yoldaşında qaldığı üçün o dayanacaqdan minmişdi avtobusa, qız isə bacısında.... Sırf bir-birilərini görə bilmək üçün, hər səhər erkəndən evlərindən çıxıb, şəhərin o biri ucundakı o dayanacağa, onların dayanacağına gəldiklərini, gülərək etiraf etdilər bir müddət sonra. ..Məktəbi bitirincə dərhal evləndilər. Xoşbəxt idilər həm də çox xoşbəxt... Bəzən işsiz, bəzən pulsuz qaldılar amma elə möhkəm birləşmişdi ki ürəkləri və əlləri heç bir şeyi əhəmiyyətsiz hesab etdilər. Ayın sonunu çətin gətirdikləri günlərdə də məşhur bir həkim və məşhur bir memar olduqlarında da həmişə xoşbəxt idilər.
Günlər günləri, illər illəri qovduqca sevgiləri də böyüdü... Tək əskikləri uşaqlarının olmaması idi. Çətinlikli bir müalicə müddətinə baxmayaraq uşaq sahibi olmayınca, "bütün xoşbəxtliklərin bizim olmasını gözləmək, eqoizm olar" deyərək davam etdilər həyatlarına. Uşaq yerinə, sevgilərini böyütdülər... "Sənin üçün ölərəm" deyərdi qadın, sarılıb adama və adam "Xeyr, mən sənin üçün ölərəm" deyə cavab verərdi həmişə. ..Bəzən evə gəldiyində, aynanın üzərində bir qeyd görərdi qadın, "Bir dənəm, kitabxananın ikinci rəfinə bax...." Kitabxananın ikinci rəfində başqa bir qeyd olardı, "Mətbəxdəki masanın üzərinə bax və səni çox sevdiyimi əsl unutma" Mətbəxdəki masadan, salondakı şkafa sevgi dolu qeydləri oxuya oxuya qaçdıran qadın, sonunda bəzən bir dəstə çiçək, bəzən ən sevdiyi şokoladlar, bəzən də bahalı hədiyyələrlə qarşılaşardı... Aldığı hədiyyənin nə olduğu əhəmiyyətli deyildi onsuz da...Həyat nə qədər sürətli axsa əksin, işləri nə qədər sıx olursa olsun həmişə bir-birlərinə ayıracaq zaman tapırdılar tapmasına amma qırxlı yaşların ortalarına gəldiklərində, daha az işə qərar verdilər. Adam, xəstəxanadan ayrıldı və müayinəxanasında xəstə qəbul etməyə başladı. Qadın da memarlıq bürosunu bağladı və yalnız xüsusi proyektlərdə vəzifə aldı. Artıq daha çox birlikdə ola bilirdilər. Bir gün sahildə gəzərkən, xarab vəziyyətdə bir ev gördü qadın, üzərində "satılıq" lövhəsi asılı olan. "Nə deyirsən, bu evi alaqmı?" dedi adama. "Bu viranəni yıxdırar, möcüzəvi bir ev edərik. Proyekti başımda çəkdim belə. Böyük terası olan, qağayıları nahara dəvət edəcəyimiz bir dəniz evi edək buranı..." "Sən istəyərsən də mən heç xeyr deyə bilərəmmi?" deyə cavab verdi adam. "Amerikadakı tibb konqresindən dönər dönməz axtararam əmlakçını... Neçə pul olursa olsun, bura bizimdir artıq....
Hər gün, hər saat danışdılar telefonla. Gözyaşları içində qucaqlaşdılar aerodromda. Lakin bir neçə gün sonra, ərində bir qəribəlik olduğunu fərq etdi qadın. Əvvəlki qədər xoşbəxt görünmür, danışmaqdan qaçırdı. Onu sevindirmək üçün, sahildəki evi xatırlatdı və çəkdiyi proyekti verdi qadın amma heç gözləmədiyi bir cavab aldı: "Canım, o ev bizim büdcəmizi aşır. Sən ən yaxşısı o evi unut. .."Bədbəxtlik, xoşbəxtliyin dadına alışmış insanlara daha da acı, daha da çəkilməz gəlir. Qadın, heç sevmədi bu gözlənilməz qonağı. Dərdini söyləməsi üçün yalvardı adama, "Sənin üçün ölərəm, bilirsən, nə olar izah et" deyə dil tökdü boş yerə... İllərdir sevdiyi adam, laqeyd və sevgisiz biriylə yer dəyişdirmişdi sanki. Ona çatmağa çalışdıqca, beton divarlara çarpırdı qadın, hər çarpmada daha çox aldanırdı ürəyi.
Bir gün, uşaqlığının, gəncliyinin və bütün həyatının birlikdə keçdiyi yoldaşına dərd yanarkən, "Artıq dözə bilmirəm, sənə söyləmək məcburiyyətindəyəm" deyə sözünü kəsdi yoldaşı. "O, səni aldadır. İş yerimin tam qarşısındakı restoranda gənc bir qadınla yemək yeyir hər nahar. Sonra qucaqlaş gəz minirlər avtomobilə. ...""Sus, sus tez, eşitmək istəmirəm bu yalanları" deyə qışqırdı qadın. O qədər illik yoldaşını, özünü qısqanmaqla günahlandırdı.... Sabahısı gün, günorta vaxtı o restoranın dərhal qarşısında bir küncə sindi səssizcə və pəri nağıllarının yalnız nağıl olduğunu anladı... Ərinin əvvəldən eyni xəstəxanada işlədiyi gənc uşaq həkimini tanıdı dərhal. Bəzən evlərində ağırladıqları qadına necə sarıldığını gördü adamın.
Axşam əri evə gəlir gəlməz, bəzən qışqırıb, bəzən ağlayaraq, bəzən ona çox sarılıb bəzən də yumruqlayaraq qışqırdı sifətinə hər şeyi. İnkar etmədi adam. Zamanla duyğuların dəyişə bildiyi, insanların orta yaşa gəldiklərində fərqlilik axtardığı kimi bir şeylər geveledi ağızında və çamadanını alıb getdi evdən. Qapıdan çıxarkən, "son bir dəfə qucaqlamaq istəyərəm səni" deyəcək oldu amma qadın, "rədd ol" dedi nifrətlə. ..İlk məhkəmədə boşandılar... Müasir bir eşq hekayəsinin belə sona çatmasına kimsə inana bilmədi. Dostlarının dəstəyiylə ayaqda qalmağa çalışdı qadın. Adamın, sevgilisiylə birlikdə Amerikaya yerləşdiyini öyrəndi. Bəzən tək qaldığında, onu hələ sevdiyini hiss edincə, ağlama tutur onu, sevginin yerini, ən az onun qədər çox bir duyğu olan nifrətin alması üçün dua edirdi.
Aradan bir il keçdi... Hər şeyin dərmanı olduğu deyilən zaman belə, qadının dərdinə çarə ola bilməmişdi. Bir səhər, israrla çalan zəngin səsiylə oyandı. Qapını açdığında, qarşısında o qadını gördü. "Sən, bura nə üzlə gəlirsən" deyə qışqırmaq istədi amma səsi çıxmadı. "Lütfən, içəri girməmə icazə ver, mütləq danışmamız lazımdır." dedi gənc qadın. Divana oturdu və çətin eşidilən bir səslə danışmağa başladı: "Heç bir şey göründüyü kimi deyil əslində. Çox təəssüf edirəm amma o bir saat əvvəl öldü. Keçən il Amerikadakı konqres əsnasında öyrəndi xəstəliyini və təxminən bir illik ömürü qaldığını. Buna dözə bilməyəcəyini, həmişə söylədiyin kimi onunla birlikdə ölmək istəyəcəyini bilirdi. Səni özündən uzaqlaşdırmaq üçün, məndən sevgilisi rolunu oynamamı istədi. Ailəsinə də xəbər vermədi. Birlikdə Amerikaya yerləşdiyimiz yalanını yaydı. Halbuki ilk qarşılaşdığınız avtobus dayanacağının qarşısında bir ev tutmuşdu. Müalicə görür və xilas olacağına inanırdı amma olmadı. Gecə pisləşmiş, baxıcısı məni axtardı, son anda çatdım. Sənə bu qutunu verməmi istədi..." Gözlərindən axan yaşları dayandıra bilməyəcəyini bilirdi qadın. Dərhal oracıqda ölmək istəyirdi. Əlinə alovlandırılan qutunu açmağı niyə sonra ağıl edə bildi. Etinayla dözmüş bir çox kağız dayanırdı qutuda. İlk kağızda, "Lütfən bütün qeydləri sırayla oxu bir dənəm" deyirdi... Sırayla oxudu.
"Səni çox sevdim", "Səni sevməkdən heç imtina etmədim", "Sənin üçün ölərəm dəyərdin həmişə, doğru söylədiyini bilərdim." "Lakin mənim üçün ölməyini istəmədim" "İndi mənə söz verməyini istəyirəm." "Mənim üçün yaşayacaqsan, razılaşdıqmı?" son kağızı əlinə alarkən, qutuda bir açar olduğunu gördü qadın... Və son kağızda bunlar yazılı idi: "Sahildeki evimizi sənin çəkdiyin proyektə görə etdirdim. Böyük terasta qağayılarla nahar edərkən, mən həmişə səni izləmiş olacağam...."