Ruhum sənə əmanət (21-ci bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 28-06-2020, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 7

Baxılıb: 6 497

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 0)

Yaşadıqılarım, bu yaşantılarım mənim üçün çox böyük bir sey idi. Gücsüz vaxtımda, güclü olmağa məcbur edilirmiş kimi hiss edirdim özümü. Bir yandan qapı arxasından eşitdiyim səslər, bir yandan nəfəs ala bilməməyim beynimin ən orta yerində fırlanırdı. Səs küyün ortasına düşmüş bir vəziyyətdə idik. Mən isə ağlamağa doğru gedirdim... Dodaqlarımı ağlamamaq üçün sıxıb "Məni onların əlinə vermə..."dedim. Ancaq buna hec bir ümüdüm yox idi. Qapını açdıqda, hər kəs bizə qarşı gələcəkdi...

Ayaz yanıma doğru gəlib hər iki əlimdən möhkəmcə tutdu. Hər ikimizin gözlərində olan bulanıqlıq bir - biri ilə toqquşdu. Qapı arxasından isə Həsən bəyin "Ayaz bu qapını aç! 5 aydı bizi uşaq yerinə qoyubmuşsuz! Hay verin! Ölmüsüz orda! Zibiliniz açıldı deyə səsiniz çıxmır!" səsini eşitdim. Onlara həqiqəti danışsaqda bizi başa düşməyəcəkdilər. Xüsusi ilədə atam adlandırdığım insan.

"Asyam, qaçaq"

"Qaçmaq?"

"Hə, başqa çıxış yolumuz yoxdu qaçaq burdan"

"Necə qaçacağıq?"

"Pəncərədən. Hər seyimizi yığaq bərabər əl ələ verək qaçaq. Səni mən çox sevirəm. Hec kimədə vermərəm"

"Qaçaq onda. Xoşbəxtliyə doğru..."

Uzaq başı 2 ci mərtəbənin, pəncərəsindən aşağı atlayacaqdıq. Burda çoxda böyük bir sey yox idi. Ayaz, 2 sport çantası götürüb əşyalarımızı yığarkən, məndə bizimkilərin fikrini yayındırmaq üçün səsimi çıxartmağa məcbur qaldım.

"Sakitləşin... Qapını açıram...."dedim qorxu ilə.
Qapını sındırıb içəri keçməklərinə az qalmışdı...
Hec kimin səsin eşitmədikdə atam qışqıraraq "Kücük, sən evdə görəcəksən gününü! Adımızı batırdın sən! Çıx cəhənnəm ol o xarabadan!" dedi. İşi gücü kimisə təhqir etmək idi. Nifrətimi daha çox qazanmağa davam edirdi. Anamında səsini eşitdikdə, dilim daha bir kəlimə belə kəsmədi. Tək istədiyim burdan tez getmək idi. Ayaz tez tələsiy hər seyi yığdıqdan sonra "Hazırıq, gəl"deyib pəncərəni açdı. İlk əvvəl sport çantalarını aşağı atdı. Sonra isə özü aşağ atlandı. Dizi və əli yerə dəymişdi. Onları təmizləməyə çalışıb "Hə, Asyam səndə atla. Qorxma, tutacam səni"dedi. Mən isə bir qapıya baxdım, birdə aşağı. Pəncərəyə çıxıb, dərindən dərindən nəfəs aldım. Özümü yerə buraxdıqda, Ayazın qollarında idim. Məni tutmuşdu... Amma tarazlığımızı itirərək yerə düşmüşdük. Yenə əzizlən, Ayaz olmuşdu. Ayağa qalxıb üst başımızı təmizlədikdən sonra, sport çantasının birini kürəyinə atıb, birini digər əlinə aldı. Boşda qalan əli isə mənim əlimi sarıdı.
"Bizi hec kim ayıra bilməz, birdənəm" deyib alınımdan öpdükdən sonra qaçaraq həyitdən çıxdıq. Maşına minib, maşını işə saldıqda isə azda olsa rahatlamışdım. Bizi tapa bilməyəcəkdilər. Yol boyu ağzımızı bıcaq kəsməmişdi. Hər ikimizdə səssiz şəkildə öz beyinimizdə fikirləşdirdik. Sevil bizə həyatımızın ən böyük oyununu oynamışdı. Sevildən başqa kim deyəcəkdi? Fidan bizdən yana idi...

Hara getdiyimizi hec bilmədən bir yola çıxmışdıq. Maşın dayandıqda, başımı söykədiyim pəncərədən çəkib Ayaza tərəf dönüb çölə baxdım. Maşını xəstəxanın qarşısında saxlamışdı. Ona inamayan gözlər ilə baxdım. Bu vəziyyətdə bura gəlməyimiz düzgün idi?

"Bura niyə gəldik? Bəs biz qaçırdıq?"

"Sənin sağlamlığın mənim üçün hər seydən vacibdi. Problem yaratmadan aşağı düşüb, lazım olan analizləri verib, cavablarını gözləyək. Gecikdirmək lazım deyil"

"Ayaz, hec olmaya ucuz bir xətəxanaya aparardın. Məhsur olan klinakda nə işimiz var? Pulunu boş seyə görə xərcləmə"

"Bura gedirik! Mövzu qapandı!"

Ayaz qalib gəldiyi üçün dediyini etmişdik. Onsuzda hər sey bizim üçün əvvəldən hazırlanmışdı. Lazım olan bütün müayinələrdən keçmişdim. İçimdə səhər yaşadığımız hadisənin və indiki vəziyyətimin gərginliyi vardı. Cavablar müsbət çıxsaydı nə edəcəkdim? Ki, müsbət çıxma ehtimalıda çox idi. Ehtiyyat üçün ürəyimdə yoxlanmışdı. Xəstəxanın üstümə - üstümə gəldiyini hiss edirdim. Ayaz əlimdən tutub, mənə dəstək durmağa çalışırdı. Özü məndən daha çox yıxılarkən, mənim yanımda idi. Telefonlarımıza gələn zənglər ilə, telefonlarımızda söndürmüşdük. Yəqin dəliyə dönmüşdülər. Vecimə deyildi amma onlar. Mənə lazım olan şəxs yanımda idi...

2 Saat Sonra
Xəstəxanadan çıxaraq, çoxda baha olmayan kicik otaqlı bir otelə yerləşmişdik. Ayaz ilə düşdüyümüz şok vəziyyətindən çıxmağa çalışırdıq. Cavablar müsbət çıxmamışdı...
Nə astma idim, nə də ürək xəstəsi...
Təkrar müayinə edəcəkdilər. Böyüdəcək bir sey yox imiş. Ayazla mən hər seyin üstünə çox düşürdük. Çarpayıda ikimizda yarı oturaq vəziyyətdə oturaraq bir birimizi qucaqlamışdıq.

"Ayaz, yaxşıki qacdıq. İndi onlar dəliyə dönüblər"

"Bir nəfər cəzasın çəkəcək. Bir azdan telefonu açıb onunla görüşəcəm mən"

"Baş qoşma o dəliyə. Onunda istəyi budu onsuz. Hamını bir - birinə düşman etmək. Görüşməyini istəmirəm mən. Həmdə xəstəliyimdə yoxdu. Bir az bunun kefini çıxardaq"

"Asya, sən deyən kimi olmayacaq. O bunu etdisə, məndə çoxdan etməli olduğum seyi edəcəm. Hər seyi danışacam, dayıma. Sənin canına qarşılıq, onun canı olacaq.
Kefini çıxardacaq isə hec nəyimiz yoxdu. Həkimə diqqətlə qulaq asmadınmı? Başqa bir seydə ola bilər. Bunun üçün təkrar gediləcək"

"Əgər sən elə etsən sənin ondan nə fərqin qalacaqki?"

"Fərqim olmasın deyə, istədiyini bizə edəcək? Yox! Elə dünya yoxdu. Ya əgər sən atanın səsini vaxtında eşitməsəydin? Gəlib, səni eləcə evdən aləb getsəydi? Mən nə edərdim onda. Bunu düşün"

Mənə qulaq asmayacaqdı... Telefonu yandırıb, səs ucaldana qoyaraq Sevilə zəng etdi. Zəng çalırdı, Sevil isə hələdə telefonu açmamışdı. 1 ci zəng sonlandırdıqdan sonra, 2 ci zəngdə açdı.

Etdiyinin cəzasını az sonra çəkəcəksən!

- Mən hec nə etməmişəm. Allaha and içirəm. Hec kimə hec nə deməmişəm

Sənə inanmıram Sevil! Atanın yanına gedirəm mən indi. Çoxdan etməli olduğum seyi indi etməyə gedirəm!

-Ayaz inam mənə! Sənin dediklərindən sonra çox qorxdum. Atam buna dayana bilməz. Mən dəliyəm deyə, onu həyatından edə bilmərəm. Fidana zəng et. O sənə hər seyi deyəcək. Siz gedəndən sonra evdə böyük fəlakət qopdu. Asyanın atası ilə Həsən əmi bir birinə girdi. Hər seyi deyən, bibin imiş. Mən deyiləm, bibindi

Sevilin dedikləri ilə gözümüzü telefondan çəkib, bir birimizə baxdıq. Bibisi? Məni sevmədiyini bilirdim. Səssiz qalıb, hər seyə altdan - altdan fikir verməyindən başa düşməli idim. Ayaz hec nə demədən telefonu söndürüb, əlində sıxmağa başladı.

"Demək bibim deyib hə?! Heyif... Fidan onun qızıdı. Çox heyif... Məndə Həsənin oğluyam! Nifrət edirəm, ailəmə!"deyib ayağa qalxdı. Paltosun geyinməyə başladıqda, qarşısına keçib dayandım.

"Hara gedirsən sən?! Hec yerə getməyəcəksən!"dedim

"Çəkil kənara! Üzləşəcəm onlarla mən. Yeni həyata başlamağımız üçün bunu etməliyəm. Qorxaq kimi kənara çəkilə bilmərəm. Sevdiyim qızın, arxasında sona qədər dayanacam mən"dedi

Hər sey yolunamı qoyulacaqdı? Ya yolundan çıxacaqdımı?

Bölüm sonu

Müəllif: Goncha