Ruhum sənə əmanət (24-cü bölüm FİNAL)

Müəllif: Lusi
Şərhlər: 13
Baxılıb: 6 155
Səs ver:
(səs: 0)
Müəllifin dilindən
Həyat dediyimiz sey, bizə bizdən xəbərsiz plan hazırlayan bir yaşam bəlirtisidi. Bura dahiyanə fikirlər yazmağa əvəzinə, həyatın necə bir gedişlə getdiyini yazacam.
Asyanın xəstəliyinə görə, doğumu burda deyil Türkiyədə baş tutmalı idi. Onun üçün sabaha biletlər alınmışdı. Amma həyat yenə onlar üçün kicik süprizlərini hazırlamışdı. 20 yaşında olan bir qız üçün bu yaşam çox çətin deyildimi? Yanında onu çox sevən insan olmasına rəğmən. Sevginin hər seyi həll edə bilmədiyi, yerdəyik biz indi. Gücü çatmır bu sevginin, bu xəstəliyi aşmasına...
Halbuki, evlənərkən xəyallarının yarım qaldığını düşünmüşdü. Düşündüyü kimi olmamışdı, yarım qalan hər sey bütövləşmişdi. Ya da bütövləşdiyini düşünmüşdü. Düşüncələr hər zaman bizi yanıltmırdımı? 5 il sonrasının xəyalın qurarakən insan, sabah başına nə gələcəyini bilməz. Asyada, jurnalist olacağını düşünərkən, indi həyatda qalmaq üçün mübarizə aparırdı. Bəzən gücsüz, düşürdü. Gücsüz düşdüyü vaxtlarda, Ayaz onu qaldırmağa çalışırdı. Lakin, Ayazın gücü çatırdımı? Qorumağda olan iki canı var idi. Biri Asya, digər isə hec qəbullana bilmədiyi oğlu idi. Qəbullanmış kimi edirdi... Dahası yox idi...
Asya ilə Ayaz otaqda bərabər çamadanlarını hazırlayırdılar. İçlərində bir yerdə hər seyin yaxşı olacağına ümüd edirdilər. İnsanıda ayaqda tutan, ümüd idi. Ümüd etmədən, yaşamağın nə mənası vardı? Aralarındaki sükut bir ölüm səssizliyinə bənzəyirdi. Hec biri danışmaq istəmirdi. Gözlər isə əksinə idi...
Asya çamadanı bağlayıb, çarpayının tininə oturaraq otağa nəzər saldı. Sanki, son dəfə görəcəkmiş kimi hər yerinə diqqətlicə baxıb, yaddaşının bir kənarına yazdı. Ayaz, Asyada olan bu vəziyyətdi görüb əlindəki işi yarım saxlayaraq Asyanın yanına aşağı çökərək Asyanın əllərini əlləri arasına aldı..

"Bura 3 nəfər qayıdacayıq..."dedi

Bu söz Asyanın kövrəlməsinə səbəb oldu. Otağa baxmağı kəsib, ağlamaması üçün dodaqlarını möhkəmcə bir birinə basdırıb, durdu.

"Ayaz, səni aldığım hər nəfəsdə sevirəm. Nəfəsimdə deyirəm, çünki bilirsən mənim üçün nəfəs nə qədər qiymətli bir seydir"dedi

Ayaz əllərinə öpücük qondurmağa başlayarkən,
içində olan hüzursuzluq onu incitməyə başlamışdı. Yaxşı seylərdən danışmaq istəyirdilər, amma hər zaman belə olurdu. Yaxşı istəklərinin arasına reallıq gəlirdi. Bir az real olmaqda fayda vardı...

"Məndə sonsuza qədər səni sevməyə davam edəcəm. Bir birimizi beləcə tamamlamış olacayıq"

Ayazın dediyinə, Asya xırda bir təbəssüm edərkən, birdən bədəninə bir sancı hissi daxil oldu. Bu sancı səhər açılandan Asyada baş verirdi. Asya isə içində, indi olmaz deyib bunu özünə problemem etməməyə çalışırdı. Sancısı daha çox ağırtmağa başladıqda, daha çox dayana bilməyib 'Aaa'deyərək dilindən bir nida çıxartdı. Ayaz əllərini Asyanın əllərindən ayırıb ona baxdıqda, rənginin solduğunu gördü.
"Səənn yaxşısan? Cavab ver mənə"deyib yanından ayağa qalxdıqda, Asya bir əlini qarnına qoyub digər əli ilə çarpayının küncünü sıxıb durmuşdu.
"Sancım var... İndi keçər yəqin" deyib özünü aldadmağa çalışdı. Amma alınmırdı... Sancısı daha güclənmişdi. Nəfəs almağıda getdikcə çətinləşirdi. Ayaz "Doğum sancısıdı ya nədi?"deyərkən Asyanın göz bəbəkləri böyüməyə başladı.

"Yox Ayaz! Yox hələ olmaz...
Kecəcək...
Keçəməlidi..."dedikdə sanıcısı daha çox şiddətləndi. Bu məzrəyə daha çox göz yuma bilməyən Ayaz, onu eləcə qucağına aldı.

"Xəstəxanaya gedirik... İstər öz xoşun ilə, istərsədə zorla"

Xəstəxanaya gəlib çatdıqda, həyat öz kicik süprizin onlara göstərmişdi. Aysanın sanıcısı tezləşdirilmiş və hec gözlənilməyən bir doğum sancısı idi. Bu xəstəxana bu doğumu qarşılayacaq gücə sahib deyildi...
Ayaz Asyanı düşünərkən, Asyada yalnızca oğlunu düşünürdü. Əməliyyat desən olmazdı... Narkozdan ayıla bilməzdi sonra... Təbii doğumuda Asyanın gücü çatardımı, bu nəfəslə həkimlər bilmirdi.
Asya qərarın verərək doğuma girdikdə, Ayaz və ailəsi çöldə gözləyirdi. Fidanı quclayıb ondan təsəlli edici sözlər eşitdikdə, dahada pis olurdu.
Ayaz "Ona nəsə olmasın... Ona nəsə olsa..."deyib bir anlığına dayandı. Ona nəsə olsaydı, nə olacaqdı?

"Ona hec nə olmayacaq! Asya, inadkardı əminəm ona hec nə olmayacaq"dedi.

Gedən saatlar, içində hər kəs pərişan şəkildə Asyadan yaxşı bir xəbər gözləyirdi. Ayaz, kürəyini divara söykəyərək yerdə oturmuşdu. Ağlamaqdan halı qalmamışdı...
Ağlına gələn tək sey məcburi şəkildə evləndirilmələri olmuşdu.
Onu gördüyü ilk günü, ona nifrət etdiyi ilk anları xatırladı. Toy günündən sonra ortada nifrət edilməsi üçün bir səbəb qalmamışdı ona qarşı. Sevmişdi onu...
Sevgini portağal qoxusu, qoxan qızda tapmışdı.
Zamanla o qoxunun yerini, duz dadı alsada hələdə burunun ucunda o qoxu gizli şəkildə qalırdı. Özü üçün bunları fikirləşərkən, həkimin çıxdığını gördü. Tez ayağa qalxıb həkimin yanına gəldikdə "Asya yaxşıdı?"dedi

Həkim dərindən - dərindən nəfəs alıb "Qızınız oldu..."dedi

Ayaz qızlarının olduğunun şokuna girərək, sacları ilə oynamağa başladı. Üzündə azda olsa, bir təbəssüm əmələ gəldi. Həyatın onlar üçün növbəti süprizi...

"Qızımız oldu bizim..."dedi üzünü arxasında qalan üzvlərinə. Sonra reallığa qayıdaraq "Bəs Asya?! Asya necədi?!"deyib həkimin yaxasına yapışdı. Atası əllərini həkimin yaxasından xilas etməyə çalışdıqda, həkim baxışlarını yerə saldı. Ayaz bu baxışları qəbul etmək istəmirdi!

"Onu görməliyəm! Asyanı görməliyəm mən!" deyib qışırmağa başladı

"5 dəqiqə vaxtınız var..."

Bu cümlə Ayazın keçmiş xatirələrini, beynində canlandırdı. Onların arasında, hər zaman vaxt söhbəti olurdu. Yenə bir vaxt verilmişdi...
O vaxta qarşı həmişə gecikirdisə, indi tələsməli idi. Heyatın ona bəxş etdiyi növbəti süpriz idi.
Asyanın yanına daxil olar, olmaz yanına gəlib əlindən tutaraq Asyaya baxdı. Onu bu əməliyyat masasında bu şəkildə görmək, canını çox incitmişdi. Asyanın isə hec halı yox idi. Nəfəs almaq belə yadına düşmürdü... Göz qapaqları qapanmaq istəyirdi, amma Ayazı görürdü deyə ona qarşı gülümsünürdü.
Ayaz, Asyanın buz kimi olan soyuq əllərini nəfəsi ilə isitməyə çalışdıqda, Asya titrəyən bədəni ilə "Üşüyürəm... Çox üşüyürəm, Ayaz"dedi

"Getmə məndən... Yalvarıram sənə indi getmə məndən"deyib üstündə olan pencəyi çıxardaraq Asyanın üstünü örtdü
Asya göz yaşlarının içində gülümsəməyə çalışaraq "Bir qızımız oldu..."dedi.

"Qızımızı sənsiz buraxma"
deyərək hər seyin keçib getməsini ümüd edib "Üşütmən keçdi?"dedi

Asya qızını gördüyü anı xəyal edib, taqətdən düşən halı ilə Ayazın saclarına sığal çəkib
"Bu üşümək o üşüməkdən deyil. Qulaq as mənə...
Qızımız...
Qızımızın adı Nəfəs olsun"dedi

Ayaza ikinci nəfəs olacağını düşünürdü. Hiss etdiyi soyuqluq və titrəmə ilə bir daha dərindən nəfəs aldı. Gedəcəyini bilirdi...
Onu daha hec nəyin xilas etməyəcəyini bilirdi. Bu yolu özü secmişdi... Körpəsini bircə dəfə olsa belə, görməyi üçün həyata qarşı öz oynunu oyanmışdı.

Ayaz bu ölümə hazır deyilkən "Yox! Asya ölmə...
Eşidirsən məni?!"dedi. Asyanın göz qapaqlarının yumulmaq istədiyini gördükdə gözlərində, quruyan yaşlar təkrar axmağa başladı. Əllərini əllərindən çəkmək istəməsədə, Asyanın buz olan əlləri ondan qeyri ixtiyar boşluğa düşər kimi Ayazın əllərində öz təqatini itirdi. Güclədə olsa "Nəfəs, sənə əmanət..." deyərək gözlərini əbədiyyən həyata yumdu.

(4 ay sonra. Ayazın dilindən davam)
Otağımın qapısının açılmaq səsini eşitdikdə, yorğanı daha çox başıma çəkdim. Sonra qapı bağlandı, qulağım adım səslərini eşitdi. Hər zaman olduğu kimi gələnin Fidan olduğunu bilirdim. Eyni sözləri təkrar edib mənim üçün dururdu. Çarpayımın uc başında hiss etdiyim ağırlıq ilə yorğanı özümə tərəf daha çox çəkdim. Yenə lənət hiss içimə daxil olmağı bacarmışdı.

"Ayaz, o yorğanı başından çək at. Bu otaqdan, bu evdən adımını çölə at daha... Məhv olursan sən"

Məhv olmuşdum mən
Asya ilə bərabər məndə məhv olmuşdum. Fərqimiz o idiki, onun məzarı vardı mənim isə hec nəyim yox idi. Canımın bir parçası, mənə bir parçamızı buraxaraq getmişdi. Düşünürdüm... O uşaq olmasaydı, bəlkədə indi mənimlə bərabər olacaqdı hələ. Bəlkədə 5 il daha artıq yaşayacaqdı. Amma zamanı hec cürə geri qaytara bilmirdim.

"Bir söz de hec olmaya... 4 aydı burdan çıxmırsan. Özünü düşünmürsənsə, qızını düşün...
Asya, onu sənə əmanət etmişdi. Əmanətinə niyə sahib çıxmırsan?! Niyə xəyanət edirsən, qızına?!"

Yenə susdum...
Qızımın üzünü bir dəfə olsun belə görməmişdim. Kimə bənzədiyini, qoxusunu, gülüşünü bilmirdim...
Onu görməyə cəsarətim yox idi. Özümdə o gücü hələdə tapmamışdım. Asyamın, əmanətinə baxmırdım. Oysa, qızınız oldu sözünü eşidəndə necədə sevinmişdim. Kövrək bir sevinc idi...

"Bu otaqdan çıxmağın, qızına qovuşmağın üçün sənə son bir cümlə daha deyəcəm. Əgər ondan sonra belə qızına sahib çıxmayacaqsansa, əmin ol Asyanın ruhu hec vaxt rahatlıq tapmayacaq"

Yorğanı başımdan yavaş - yavaş aşağı çəkib, ona baxdım. Başını sağa - sola yellədərək, bir anda göz yaşlarına boğuldu. Sacım saqqalım bir birinə qarışmışdı... Çəkim düşmüşdü... Ağlamaqdan gözlərim balacalamışdı...
Daha nə olsun?

"Qızın hal hazırda nənə və babasının yanındadı. Hansı ki, O nənə baba Asyanı məcbur sənlə evləndirdi. İndi sən düşün bir, qızının elə bir nənə baba yanında qalmasını istəyirsən hələdə?! Onlar Asyanın oxumağına belə icazə verməmişdilər... Qızınada bunları etmələrinə icazə verəcəksən?! Qızın anasız qalıb... Amma atası deyil, Ayaz... Onun atası var... Qalx ayağa qızına sahib çıx"

"Vermiyəcəm... Vermiyəcəm! Asyanın etdiklərini mənim qızıma edə bilməyəcəklər! Nəfəsim... Nəfəsim... Mən necə axmağam hə? 4 aydı Nəfəsim ola-ola nəfəssiz qalmışam..." dedim. Düşüncəsi belə ürəyimə ağırlıq etmişdi. İrəli gəlib bir - birimizə möhkəmcə sarıldıq. Özümü saxlaya bilmədiyimdən ağlamağa başladım.

"Kimə oxşayır?"dedim

"Bunu gedəndə özün görərsən. Amma sacını saqallını vurdurmadan, gözəllər gözəli olan qızımın yanına getmə. Yoxsa deyərki, mənim nə çirkin atam var"dedi

Onların üzün belə görmək istməsəmdə, qızım üçün evlərinə gəlmişdim. Qızımı aparmağa gəlmişdim. Qızımın yanı, atasının evi idi...
Qızımın qaldığı otağı görsətdiklərində, içəridən qığıltı səsləri gəlirdi. Özümü qapını açmağa hazırlayırdım...
Qapı kənarında bir az daha durduqdan sonra qapını açıb içəri daxil oldum. Çəhrayı rəngdə olan beşiyinə tərəf, ürkəkcə yaxınlaşmağa başladım. Bir insanın içi titrəyərmi? Mənim içim titrəyirdi...
Öz özünə danışmaqda olan qığıltı səslərini eşitdikdə, ilk dəqiqədən ağlamamaq üçün əlimi dodaqlarmın üstünə gətirdim. Mənim üçün çox çətin idi...
Beşiyin yanına çatdıqda, onu gördüm...
Eynən, Asyaya bənzəyirdi...
Onun kimi balaca burnu, incə dodaqları vardı. Tünd rəngli şabalıdı olan sacları ilə ilk dəqiqədən mənə onu xatırlatdı. Eləcə, durub mənə baxarkən, aşağı əyildim. Beşikdən çıxan kicik əlinə işarət barmağımı toxundurdum. Sonra əli ilə barmağımı tutdu. Möcüzəvi bir sey idi. Qızıma 4 ay idi gec qalmışdım. 4 ay idi gecikmişdim... Daha gecikmək yox idi. Gözümdən axan göz yaşlarımı silib ayağa qalxdım. Bu göz yaşları acıdan deyildi, xoşbəxtlikdəndə deyildi amma. Onu qucağıma almaq istəyirdim. Necə alındığını bilmədən...
Yavaşca onu beşikdən alıb, qucağıma aldım. Onu bağrıma basıb, alınına kicik bir öpüş qondurdum. Bu mələk mənim idi... Mənim...
Öz körpə qoxsunu içimə çəkdim. Zamanla mənim qızımda portağal qoxacaqdı...

"Nəfəsim... Atanın ölmüş nəfəsini, geri qaytardığın üçün minnətdaram sənə. Sənidə, ananında son nəfəsimə qədər sevəcəm"

Son❤

Müəllif: Goncha
(səs: 0)
Şərhlər: 13
Baxılıb: 6 155
Geriyə
Hörmətli Qonaq, saytda şərhləri oxumaq, şərh yazmaq, xəbər göndərmək üçün QEYDİYYATDAN keçməyiniz lazımdır.

İnformasiya

Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Bölümlü Hekayələr

Müzakirələr

Bürclərlə BİZ

Xəbər lenti

Astrologiya

Qadın testləri