Zümrüdü İşıq (4-cü bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 5-07-2020, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 7

Baxılıb: 4 401

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 1)

Deyilənlərdən hec nə başa düşməyən bir ədəd mən. Onunla bu yolu addımlamağdan sıxılmışdım... Tam tamına 13 dəqiqə idiki, biz səssizcə bərabər addımlayırdıq. Onu tanımırdım... Tanımağada çalışmırdım... Niyə tanımaq istəyimki? Hər iş yoldaşımı tanımaq məcburiyyətində idim? Lazım olmadıqca, hec bir işci ilə ünsiyyət belə qurmurdum. Yox, soyuq bir qız deyildim... Amma hec kimə inanmaz və güvənməzdim... Sıxıldığımı bəlli etmək üçün üzümü şişdirib, duraraq möhkəmdən nəfəs almağa başladım. Amma Aras yenə baxmayıb, düz yola baxırdı. Gözlərinin kənarında olan qırışıqları görməyə başladıqda, güldüyünü başa düşdüm. Mənim canım sıxılır, O isə gülür?
Dayana bilməyib "Maskanın altından nə gülürsən? Gülməli olan sey nədi?"dedim.
Mənə doğru dönüb baxaraq, bu dəfə səsli şəkildə güldü.

"Gülümsemek bulaşıcı bir sey. Sen neden gülmüyorsun?"dedi.

İnanmayassız amma bu söz, üzümdə bir gülüşə səbəb oldu. Gülüşümü yarıda saxlayıb "Belə bir dünyada hələdə gülə biliriksə hələdə, ruhumuz təmizdi demək" deyib düz qarşı yola baxdım. Bir insanın üzünü görmədən, onunla həm söhbət olurdum. Bu bir növ sosial şəbəkələrdə olan tanışlığa bənzəyirdi...
Yolun yarsını həm söhbət olmadan irəlləyərək, iş yerimizə gəlib çataraq iş başına keçmişdik. İşə birdən birə alınması, məndə indi bir tərətdüt yaratmışdı. Arasa bir aşbazın yanında bir iş taprışıb, özümdə öz işimin başına keçmişdim. Şahnaz yanı başımdan mənə baxıb altdan -altdan gülürdü. Gözümdən qaçmadığı üçün "Nəyə gülürsən axı"dedim. Doğradığı kələmi yarıda saxlayaraq, gözlərini Arasa dikib "De görüm bu oğlanla daha əvvəl tanışlığın olub?"dedi. Məndə əlimdəki işimi yarım saxladım. Dünən tamda, Şahnaza bundan bəhs etmək istəyirdim. Amma indi nə yeri, nə də zamanı idi.

"Şahnaz boş vaxt tapan kimi sənə hər seyi danışacam. Səndə mənə bir ağıllı məsləhət verəcəksən"

"Məndə səninlə bu haqqında danışmaq istəyirdim. Dünən mesaj yazmışdım sənə evə gedəndə. Amma sən oxumamısan yazdığımı"

Ah dünən axsam kefim pozulduğuma görə hec bir mesajı oxumamışdım.
"Çox yorğun idim dünən. Bu gün mütləq danışacam səninlə"deyib yarımcıq işimi tamamlamağa başladım. Gözüm isə ara - sıra Arasa sataşırdı. Demək olar ətrafında hər kəs ilə söhbət edib, onlara qaynayıb qarışmağa çalışırdı. Belə bir səmimiyyət axı nəyə gərək?
Səmimi bir insanda bənzəmirdi... Bunu bir tək gözlərini görə bildiyim qədəri ilə, deyirdim.
Bu günün bitməsi ilə yenə işdən gecə yarısı çıxmışdıq. Boş bir arada Şahnaza olan bitəni qısa bir şəkildə özət keçmişdim. O, isə ağızı açıq bir şəkildə mənə qulaq asmışdı. Hec bir fikir bildirədə bilməmişdi. Mən isə qaranlıq küçədən keçirdim. Hər qaranlıq küçədən keçəndə içimi bir qorxu basırdı... Bu gün hər halda dünənki mənzərə ilə qarşılaşmazdım. Mən evdə olana çoxdan yatmış olarlardı. Addımı atdıqca arxamdan gələn ikinci addım səsləri eşidirdim. Öyrəşmişdim, bu həycana... Addımları daha sürətli atmağa başladım. Mən sürətli getməyə başlayarkən arxadan gələn "Aysu" deyişini eşitdim. Ah, bu səs... Onun səsi idi... Adım, dilinə necədə incə bir şəkildə yaraşmışdı.
Üzümü ona tərəf çöndərdim. Məni izləyirdi?
Aras bəyimiz "Çok hızlısın. Bir az hızını azalt tamamı?" dedi nəfəsini darıb.Gözlərimi süzdürməyə başladım.

"Mənim arxamca niyə gəlirsən? Demirsən qorxaram mən?"dedim.

Yanıma yaxınlaşıb, sağ hissə tərəfimdə dayandı.

"Çaktırma ama, her kimse seni takib ediyor. Sabahda bizi izliyodu, şimdide..."dedi.

O, hardan bilirdi?! Özün o qədər gizli aparırdıki, inanmaqla inanmamaq arasında qalırdım.
"Səndə yenə məni qoruyursan. Bilmək olar, ətrafımda niyə gəzirsən mənim? Sən yalan danışırsan. Səni dünən altında xarici maşınla gördüm. Yaşadığın ev isə, o maşınla hec üst - üstə düşmür. İş yerimdə də varsan... İndidə gəlib deyirsən, kimsə məni izləyir. Sən manyaksan?!"dedim

Yox hec cürə alınmırdı... Hec cürə hec nəyi başa düşə bilmirdim mən. Məni kim niyə izləsin axı?

"Aysu sakin olurmusun? Bunların hepsi bir tesadüf..."dedi.

Mən sakin falan olan deyildim. Dodaqlarımı aralayıb ona söz demək istəyirdimki, telefonumun zənginin səsini eşitdim. Ekrana baxdıqda anam olacaq insanın zəng etdiyini gördüm. O, bu saatda mənə niyə zəmg etmişdi? Açmayıb, telefonumu məşğula atdım. Arasda diqqətli bir şəkildə mənə baxırdı.
"Nə baxırsan mənə?! Məndən uzaq durub, öz yoluna davam elə!"deyib irəli addım atdım. Yenə bu sırada telefonuma adi bir mesaj səsi gəldi. Telefondan gələn mesaj, ondan idi.

"Evə gəlmə bu gün. Həsən bu gün axşam üstü gəlib söz söhbət çıxartdı. Atan çox hirsləndi. Evin qapısını içərdən kilitləyib, açmır. Öz başının çarəsinə bax"

Mesajı oxuyar oxumaz, məni boğan qəhərə güc gəlməyə çalışdım. Əllərim ilə üzümü sərin edib durdum. Mən az əvvəl nə oxumuşdum? Qız başına çöldə nə edəcəkdim mən?!

"Lənət olsun sizə! Lənət olsun!" deyib dişlərimi bir - birinə sıxdım.

O an Aras "İyimisin?"dedi.

"Yaxşı ola bilmək üçün bir səbəbim belə yoxdu. Bir səbəb axtarıram... Oda yoxdu... Nəyim var axı? Hec nəyim... Mən bir hec'əm... Hər gündə valideyinlərim bunu mənə xatırladır"dedim.

Deməyim, ilə uzaqdan belə olsa üzünü secə biləcəyim Həsəni gördüm. Anamın başımıza açdığı, növbəti faciə. Bu ilk deyildi...! Həmçinin, sonda..

"Aysu bana anlata bilirsin. Ben dinlerim seni. Seni kim üzüyor böyle" dedi.

Bu gün artıq kim üçünsə yaşamayacaqdım. Nə də özüm üçün!

"Məni burdan apar... Gedəcək bir yerim yoxdu" dedim.

Aras arxaya baxdığımın fərqinə varıb, düz yanı başımda dayanıb "Burdan gitmek istiyormusun?" dedi. Cavab vermədən, başımı aşağı yellədim. Titrəməkdə olan səsimi eşitməsini hec istəmirdim. Onunla bərabər evinin qarşısına gəldik. Mən kənara çəkilib durduqda, çöl qapısını açdı. Sonra maşınını çölə çıxartdı. İndi isə maşında idik... Qarşımda uzun bir yol vardı. Bu maşına minməyimə zərrə qədər peşman deyildim. Mən burdan, uzaqlara getmək istəyirdim. Həmdə çox...
Gözlərimi qəfildən açdıqda, Arasın yaxından məni baxdığını gördüm. Ayıldığımı görüb, geri çəkildi. Yatmışdım... Həmdə maşında...

"Ayılmanı bekledim" deyib maşından aşağı endi. Məndə onun ardıyca aşağı düşdüm. Qarşımda böyük bir ev vardı. Düşüncələrimə haqq verməyə başladım. Mafiya falan idi bu oğlan. Yoxsa belə bir evi ola bilməzdi. Onu sorğu suala tutmadan arxasıyca gedib evə daxil olduq. İçəri girdikdə evdən bir işıq gəldiyini gördüm. Birdə qulaqlarım tv səsi eşidirdi. Geniş dəhlizin divarların keçdikdə qarşımda bir qonaq otağı vardı. Qonaq otağı isə insan qaynayırdı deyə bilərdim. 3 qız 3 oğlan vardı...

Aras məndən irəli keçib "Selam çoçuklar"dedi.
Dediyi uşaqlarda gözlərini tv - dən çəkib Arasa baxdılar. Sonrada diqqətli bir şəkildə mənə baxıb, ayağa qalxdılar.
Sacı qıvrıcıq olan qız yerindən tərpənərək yanımıza gəlib "Abi bu kız kim?"dedi.
Aras mənə tərəf çevrilib "Bu kız bir arkadaşım. Bundan sonra bizimle yaşayacak"dedi.
Nə dönürdü ətrafımda?
Mən hara gəlib düşmüşdüm?
Hamsının qəribə baxışlarını üstümdə hiss etdikdə "Merhaba ben Aysu"dedim. Düşdüyüm vəziyyət, düşman başına!

Qıvırcıq qız "Hoşbuldum! Bende Arya... Arasın kız kardeşiyim"dedi.

Onu başa düşə bilmişdim. Abi deməyindən deyil, gözlərinin yaşıl olduğundan.
Aryadan sonra geridə qalan iki qız ilədə tanış oldum. Uzun saclı qızın adın Beyza, qara zil qısa saclı qızın adı isə Merve idi. Oğlanların adı isə Furkan, Barış, Fatih idi. Hamsı ilə əl görüşüb divanda oturmağa keçmişdik. Qəribə idi... Onların kim olduğunu bilmədən, aralarında olmağım çox qəribə bir hal idi.

Bölüm sonu

Müəllif: Goncha