Zümrüdü İşıq (5-ci bölüm)

Müəllif: Lusi
Şərhlər: 9
Baxılıb: 5 134
Səs ver:
(səs: 0)
Onlar mənə baxırdı, məndə onlara. Arası belə yaxından tanıya bilməzkən, indi bir evdə onunla və dostları ilə birgə oturmuşdum. İlk əvvəl Aras ilə bacısı Arya bura oxumağa gəlib. Sonradan digərləri ilə burda tanış olublar. Və birlikdə yaşamağa başlayıblar. Ev kimindi deyə, bir sey soruşmadım. Yəni, bəzi seylər haqqında hec bir məlumatım yoxdu. Onların ağlından nə keçirdi bilmirdim, amma mənim ağlımdan keçənlər öz özümü qorxudurdu. Arasın əvvəl bizim məhlədə qaldığını düşünürdüm. Sonra isə birdən birə belə bir evin içinə gəlib düşdük. Dünyanın daha əvvəl döndüyünü bilirdim. Amma insanların döndüyündən indi xəbardar oldum.

Dünya dönür, insanlarda...

Arya ilə bərabər yuxarı çıxdıq. Məni qalacağım otağa gətirmişdi. Özü isə 5 dəqiqə idi gözdən itmişdi. Mənim nə işim vardı, bu evdə? Bu otaqda? Ailəm, qayğıma qalan biri olsaydı, mən indi öz yerimdə, isti evimdə olardım hə? Nəyəsə isyan etməyə haqqımı var idi? Çarpayının bir küncündə oturub, başımı aşağı əydim. Qismətimə, boyun əydiyim kimi...
Bu gün burda olmağım, bir daha mənə xatırlatdıki, mənim ailəm dediyim insanların adları var. Özləri yoxdu... Məndə onların bir qurbanıyam.
Qapının açıldığını səsini eşidəndə, başımı qalıdırıb qapıya baxdım. Arya əlində bir neçə paltarlar ilə içəri keçdi. Gülərək "Kendime almışdım. Sana kısmetmiş ama" deyib əlindəkiləri çarpayının üstünə qoydu.
Bu qız mən bura adım atdığımdan bəri mənə xoş davranırdı. Mən paltar falan, hec nə istəməmişdim. Göz ucu çarpayının yanı başında olan şalvar və köynəklərə baxdım. Brend mal olduğu uzaqdan bəlli idi. Mən belə bir sey geyinə bilməzdim.

"Arya xoş niyyətin üçün təşəkkür edirəm. Amma mən bunları qəbul edə bilmərəm"

"Bende senin söylediklerini kabul etmiyorum. Hadi, Allah rahatlık versin sana" deyib üzümdən öpərək otaqdan qaçaraq çıxdı.

Ayağa qalxıb işığı söndürərək, eləcə çarpayının bir küncünə qısılıb gözümü yumdum. Özümü hec vaxt bu qədər alçaldılmış hiss etməmişdim. Valideyinlərimin məni saldığı, bu vəziyyət üçün... Artıq hec nə keçmirdi. Yatanda belə içimə yığılıb qalmış, bu ağırlıq məni incidirdi. Kabus hər yerdə məni izləyirdi, daha...
Gözümü qəfildən açıb, yatdığım yeri idrak eləməyə çalışdım. Sabah açılar açılmaz, aşağıdan səs - küy səsi gəlirdi. Mən dünən axşam burda yuxuya qalmışdım. Gözümü ovuşdurub ayağa qalxdım. İlk işim divardan asılmış olan saata baxmaq oldu. Saat 8 - ə işləyirdi... Yuxulu halıma bir fikir vermədən otaqdan çıxıb, aşağı düşməyə başladım. Piləkanlara hər addımı atdıqca, səslərini daha yaxşı eşidirdim. Adının Furkan olduğunu öyrəndiyim oğlan "Beyza omletleri yakma tamamı" deyə deyinirdi. Mətbəxləri fransız sayağı qonaq otağı ilə üz - üzə olduğundan Beyza əlinə bir alma alıb "O kadar kolaysa, gelde kendin yap!"deyib əlindəkini Furkana atdı. Merve ilə Barışda bu mənzərəyə gülürdülər. Aşağı daha çox düşdükdə, bir tək kənarda qalmış Fatih mənim fərqimə varıb "Aysuda uykudan ayıldı"dedi. Yanlarına gəlib çatmağıma az qalmış "Günaydın" dedim. Gözüm isə Arası axtarırdı...

Merve üzünü qaz sobasına tərəf çevirib "Uykucu çıktın sen" dedi. Mən bir cavab vermədən Furkanda ayağa qalxıb yanıma gələrək "Prenses..."dedi məni ələ salacaq bir deyiş ilə. Nədənsə bu ikisi dün axşamdan məni iynələməyə çalışırdı.

Səsimi dik tutmağa çalışıb "Aras? Aras hardadı bəs?"dedim.

Beyza "O markete kadar gitdi. Şimdi gelir... Sen el yüzünü yıka gec sofraya" dedi cana yaxınlığı ilə. Başımı aşağı salıb, bir sey demədən yanlarından ayrıldım.
5 dəqiqədən çox idi süfrə başında idik. Nə Aras nə də Arya vardı... Onlar öz aralarında deyib, gülürdü. Məndə kənar bir isanmışam kimi onlara baxırdım. Onsuzda, kənar bir insan deyildimmi?
Çayımdan içib, qarşımda olan boşqaba baxdım. Beyza içini doldurub, mənə vermişdi. Mən bu qədər yeyən, biri deyildim... Çəngəli əlimə alıb yumurtanın yarı hissəsini kəsib, ağzıma atdım. Yeməyə başladıqda, qapı açıldı. İçəri Aras ilə Arya gəldi. Əlləri bizim məhlənin insanlarını doyduracaq qədər, olan ərzaqlar ilə dolu idi.
Aras "Uyutmadılar dimi seni?"deyib əlindəkilər ilə yanıma gəldi. Masadakılar mənə baxarkən, nə deyəcəyimi hec bilmədim.

"Mən işə görə onsuzda tez qalxıram. Səndə bir seyler ye, işə gedək"dedim gözlərinin yaşılına baxıb. Nəsə, tez getmək istəyirdim. Sözün açığı, sıxılmışdım burdan...

"Ben Arya ile yolda bir seyler atışdırdım. Ama senin tabak olduğu gibi kalıyo. Sen onların hepsini bitir, öyle kakalım" dedi.

Bu qədər şeyi necə yeyim?

"Bu ikinci boşqabımdı. Mən yemişəm"deyib ayağa qalxdım. Aras qalxdığım kimi qolumdan tutub məni təkrar yerimə otuzdurdu.
Təkrar "Hepsi biticek" deyib yanımda olan boş stolu çəkib oturdu.

Ona nə? Mənim nə yeyib, yemədiyimdən...

Nəhayət səhər yeməyim bitmişdi. Bizdə evdən çıxa bilmişdik. İndi maşında bərabər işə gedirdik. Yolda olan susqunluq canımı sıxmağa başlamışdı. İnsanın evində qalıram, amma məndən hec bir sey soruşmurdu. Necədə içi rahat insan idi...

Dayana bilməyib "Aras, hec soruşmayacaqsanki dünən nə baş verdidə sən mənimlə gəldin? Nə vaxta qədər bizim evimizdə qalacaqsan? Maraqlı deyil bunlar sənə? Bəlkə mən bir oğruyam? Səni aldadıram?"dedim.

Nə qədərdə suallar vermişdim. Nəticədə hec bir sualımın cavabını bilmirdim.

"Benim katil olmam bitdi, şimdide senin hırsız olmanmı başladı? Aysu önüne bak lütfen" deyib radiyonu açdı. İlk çalan mahnını hec dəyişdirməyib qulaq asmağa başladı. Mahnının sözlərinə məndə qulaq asmağa başladım. "Gökyüzüm siyah olsa da" deyə mahnıda gözəl bir cümlə vardı. Arasda mahnını bildiyindən özü üçün mırıldanırdı. İki bir - birini tanımayan insan, yanaşı şəkildə bir mahnıya qulaq asırdı. Mənimdə göyüzümün qaranlıq olması şərti ilə. Məni bir miqdar üzən seylərdən biri... Göyüzümdə olan qara buludları həyatımdan çıxardıb ata bilmirdim. Xəyallarımda, qaralar bürünmüşdü..


Özümdən aslı olmadan, ona baxmağa başladım. Bir gözlərinin yaşılını görürdüm, birdə uzun gur kipriklərini... Alınına düşən bir topa qıvrım olan zil qarası saçları vardı. Burdan belə qənayitə gəlirəmki, Aras əsmər bir oğlandı. Maskanın alıtında necə bir sima yatır bilmirəm.
Mahnı bitib, ikinciyi mahnıya keçid elədikdə
"Gökyüzün siyah olsa da, hayellerin mavi olsun..." dedi.

Mənəmi demişdi?
Gözlərin düz yoldan çəkib, 3 saniyəlik mənə döndü. Sonra yola dönüb, baxdı.
Özümü sındırmamağa çalışıb "Mənim hec vaxt mavi xəyalım olmadı. Uşaq olarkən qurduğum xəyalları, mən böyüdükcə yıxmağa başladılar. Onun üçün mənim yoluma bir işıq görünmür. Başa düşdüyün, mən xəyal qururam bəziləridə gəlib, inadla o xəyallarımı yıxır" dedim üzümdəki qırıcı təbəssümüm ilə.Qırmızı işıq yandığından maşını saxladı.

"Bak şimdi kırmızı işık yandı. Bende arabayı durdurdum. Bir kaç saniyeden sonra yeşil işık yanacak. Bende arabayı kullanıcam. Aynen böyle" deyib maşını işə saldı.

"Hayatda böyle... Kırmızı işıkda yanacak, yeşil işıkda. Ama bunların olması için, bir zaman lazım. Bunlar olmuyorsa, zamanı diyil... Zamanı bekle" deyə yenidən əlavə etdi.

Məntiqli danışmışdı. Amma yaşıl işıq mənim üçün yanmaq bilmirdi. Mən qırmızıda ilişib, qalmışdım. Zamanı gözləmək üçünsə, səbrim daralarıdı mənim. 19 ildi səbr etmirdimi? Bəs deyildimi? Daha nə qədər vazt lazım idi, mənimdə həyatıma bir işıq yanması üçün? Neçə il keçməli idi? Neçə canım getməli idi? Hər vurulanda, mənim ayağa qalxmağım üçün neçə can verməli idim? Bax, bunların hec birini bilmirdim. Hec nəyi bilmədəndə, həyatıma davam etmək məni yorurdu.
Arasın son dedikləri beyinimdə çalxalanıb dururdu. İşimizin başına keçmişdik...
Bu dəfə bir küncə keçib göyərtiləri təmizləyirdik. Onun bir gözü məndə, digəri isə əlində idi. Əlimdəki işi dayandırmadan "Sən məndən hec vaxt hec nə soruşmadın. Amma mən bilmək istəyirəm. Elə bir evdə qalıb, burda niyə işləyirsən? Sənin bunları təmizləməyə etiyyacın var?"dedim.

"İhtiyyacım olmasa, neden burda olayım?"dedi.

Necə bir ehtiyyac idi bu?!

"Sual vermə! Sən hələ mənim verdiyim, sualların cavabını ver"deyib əlimdəki işi saxlayıb cavab verməsini gözlədim.

"Sana hesap vermek zorunda diyilim, küçük kız. Bana hırslı kedi gibide bakma"dedi.

Yenə balaca qız! Yenədə pişik! Nədənsə xoşuna gəlməyən sual verdikdə, məni belə əsəbləşdirməyə başlayırdı!

"Off Aras! Məni necə susduracağını çox gözəl bilirsən sən! Gizli bir qutusan sanki! Mən səni hər açmağa çalışdıqca, sən qutunun qapaqlarını daha möhkəm örtürsən..."

Əsəbləşdiyimdən işimi yarım buraxıb, yanından ayrıldım. Sevil adında bir qızın işinin başına keçib, onu öz yerimə göndərdim. Üzsüz kimi, axşam olanda evinə gedəcək olanda mən idim. İnsana hər qapı bağlı olarmı? Mənə bağlı idi...

Bölüm sonu

Müəllif: Goncha
(səs: 0)
Şərhlər: 9
Baxılıb: 5 134
Geriyə
Hörmətli Qonaq, saytda şərhləri oxumaq, şərh yazmaq, xəbər göndərmək üçün QEYDİYYATDAN keçməyiniz lazımdır.

İnformasiya

Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Bölümlü Hekayələr

Müzakirələr

Bürclərlə BİZ

Xəbər lenti

Astrologiya

Qadın testləri