Zümrüdü İşıq (7-ci bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 8-07-2020, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 5

Baxılıb: 5 178

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 1)

Aydınlıq hava ilə gözlərimi açdım. İlk saniyələri dün gecəni xatırladım. Anidən dikəlib qapıya baxdım. Kilitlədikdən sonra, hec bir sey deməsən çarpayıya uzanıb yatmağa çalışmışdım. Gözümə hec yuxu getməmişdi... Nə vaxtdı yatdığımdan xəbərim yox idi.
Saata baxdım...
7- yə işləyirdi...
Sonra qulağıma gəlməkdə olan yağış damlalarının səsini eşitdim. Günəşli havaların sonu demək idi bu. Çarpayıdan ayağa qalxıb, ürəyimdəki titrəmə ilə qapıya yaxınlaşdım. Onun üzünə hansı üz ilə baxacaqdım? Mən onun evində idim...
Əlimi qapının qlupuna yaxınlaşdırıb, kilintini açdım. Sonra qapını yavaşca açdım. Qapının yanında, arxası qapı tərəfə, yanı üstə uzanan Arası gəldim. Bütün gecəni həqiqətənmi burda yatmışdı? Bir əlini başının altına qoymuşdu, digər əlində isə maskası vardı. Bu otaqdan çıxıb, irəli bir - iki addım atsaydım, onun üzünü görə biləcəkdim... Bəs mən bunu indi istəyirəmmi? Bu dəfə ürəyim deyildə, dizlərimdə titrədi... Ona bir adım atıb, aşağı əyilmək istədikdə, asqırmağa başladım. Asqırmağım ilə geri çəkildim. Çünki, mən bir asqırmaq ilə dayanmırdım. Ən azı 3 dəfə asqırırdım. Səsimin çıxmaması üçün əlimi dodaqlarıma götürdükdə, Arasda bir tərpəniş hiss etdim. Əlindəki maskanı sıxıb, bir duruşda ayağa qalxdı. Niyə görmürdüm onun üzünü?

"Beni gördünmü?"dedi boğunuq səs tempi ilə.

"Hay - yır..."dedim kəkələyərək.

Maskanı taxıb, mənə tərəf döndü. Yuxulu gözlərini ilk dəfə idi görürdüm. Yaşıllarının parıltısı itmişdi. Yerinə yorğunluq vardı...

"İnsanlara güvenmeyi öyren..." dedi

Aramızda olan 10 addımlıq məsafə, mənə böyük dağ kimi göründü indi. Mən ona necə güvənə bilərdim? Üzünü mənə göstərməyən, insana necə güvənilə bilər?

"Üzünü göstərmisən, mənədə güvən deyirsən?! O üzünü görsəm, nə olacaq? Çoxmu çirkinsən?!" dedim əsəblə...

Belə yaşıl gözlü birinin çirkin olmasını, ağlımın ucundan keçməmişdi. Amma əsəbimlə, dodaqlarımın arasından bu kəlimələr töküldü... Mən insanları xarici görnüşünə görə, yarğınlıyan biri deyildim. Özüm çoxmu gözəl idim? Məndə çirkin olan balaca bir qız idim!

"İlk önce güvenmeyi öyreniceksin.... Sonra yüzümü istediyin kadar görürsün. Bana uzaylı biriymişim gibi davranma"dedi.

"Özünü uzaylı kimi göstərən sənsən, mən deyil. Məndə çirkinəm. Gör bunu özümə problem edirəm? Hec özümə baxıram gör? Saclarımı ən son nə vaxt daradığımı belə bilmirəm... Qarşıma keçibdə, özünü məndən gizlədə bilmərsən!"

Çirkin insan yox idi
Baxımsız insanlar var idi
Məndə onlardan biri..
Saclarımı bir az daha daramasam, yox olub gedəcəkdilər.

"Çirkinmi? Ben senin kadar güzelini görmedim, daha..."dedi.

Deməsi ilə qaşlarım çatıldı. Biz dava edirdik! Xoş sözlər hardan ortaya gəldi?

"Galiba gözlerin bozuk. Gözlerini bir doktara göründür"deyib irəli addım atdım. Qapını bağlayacaqdım. Yoxsa bu söhbətimiz uzanacaqdı. Mən addım atdıqca, O da irəli gəldi. Qapını bağlamaq istəkdə, ayağını araya qoyub, mənə əngəl yaratdı.

"Kendini gör... Karanlık olan birine, kendi işığı bile yeter... İşıltılarını hicmi görmüyorsun?"

Məndə donub qaldım...
Mənim qaranlıqda, işığım yanmazdı. İşığım yox idi. Mən sönmüşdüm...
Əllərimı qapıdan çəkdim. Aras içəri keçib yanımdan keçərək, otağının pəncərəsinə yaxınlaşdı. Nə etdiyinə, durub baxdım...
Pərdəni çəkib, pəncərəni açdı. Otağa soyuq hava daxil oldu. Niyə belə etdi? Hec nə də demirdi. Eləcə, pəncərənin kənarından mənə baxırdı. Əllərimi qollarımda çarpazlaşdırıb "Üşüdüm! Bağla o pəncərəni"dedim.
Bu deyişim ilə tam pəncərənin qarşısına keçib "Bak bu senin penceren. Soyuk diyil... Dışarda yağmur var... Yağmurun güzelliyini gör... Allah aşkına, gör ya... Yağmuru hiss et... Hadi gel yanıma" deyib əllərini mənə tərəf uzatdı. Kim olsaydı ağlına ilk yağışı gətirərdi. Mən isə soyuğu gətirdim...
Ona tərəf gəlib, yanında durdum. Pəncərə qarşısında dayanıb, soyuq havanı ilk öncə canıma çəkdim. Sonra yağan yağışa baxdım.
Gördüyüm mənzərə, sadecə bir yağışın yağması idi. Damlaları sürətli şəkildə, yerini dəyişirdi. Daha nə qədər baxacaqdım? Ona tərəf dönmək istədikdə "Gözlerini yum" dedi.
Yumub nə edəcəkdim? Başqa çarəm olmadığından gözlərimi yumdum. İlk necə saniyə arada bir səssizlik oldu. Qulağıma yağışın damlalarının səsi gəldi.

"Şimdi hayallerini kur" dedi yanımda hiss etdiyim varlığı ilə.

Nə xəyalı? Xəyalmı vardı...
Göz qapaqlarımı açmağa çalışdıqda "Aysu..." dedi.
Dediyini etməli idim...
Özümü bir anlığına boşluğa düşmüş, amma ordan canımı qutarmış kimi hiss etdim. Olmayacaq, xəyallarımı dilimin ucunda deməyə başladım.

"Sinif rəhəbəri olub, balaca uşaqlara dərs keçmək istəyirəm. Balaca uşaqları, çox sevirəm mən... Özümə aid kicik bir yuva istəyirəm. Orda ancaq xoşbəxtlik olsun. Böyük xəyallarım bunlardı. Kicik xəyallarım isə çoxlu şokaladlarımın olmasıdı. Pulum olmadı deyə, şokaladsız qalmaq istəmirəm... 1 həftədi şokaladsız qalmışam. Utandığımdan sənədə demirəm ki, mənə çox sevdiyim şokaladdan bir ədəd al" deyib ağlamamaq üçün udqundum. İçim çirkin idi mənim! Bu nə xəyallardı?! Bu bir çox insanın realıdı. Mənim isə əl çatmaz olaraq qalacaq. Ağlamamaq üçün özümü daha çox sıxdığımda "Davam et..." dedi.
Qəhərli səsim ilə "Kitablarımı oxuyacaq, bir vaxt tapmaq istəyirəm. Saclarımın hər gün daranmasını, səsli şəkildə möhkəmdən qışqıraraq bir mahnı oxumaq istəyirəm.
Otağımın tavanında yeni il işıqlarının olmasını, onlara baxaraq, rahat şəkildə yatmaq istəyirəm. Birdə çobanyastığı güllərini çox sevirəm...." deyib daha çox hec nə deyə bilmədən gözümü açdım.Gözümün açılması ilə, yanağıma bir damlanın düşməsi bir oldu. Ürək ağrımasa, göz yaşarmazmış...

"Hepsi bumu?" dedi

Dodaqlarımı büzərək, başımı aşağı yellədim.
Aras " Yağmur yağarken, dildediyin tüm dilekler gercek olurmuş. Sıra hayellerinde..." deyərək pəncərəni bağlamağa çalışdı. Mən bu işdən hec nə başa düşə bilməmişdim...

"Kücük hayallerinin hepsini bu gün sana yaşatacağım"dedi.

Bunu deməsi ilə göz bəbəylərim böyüdü. Mənim xəyallarımım var olması üçün, niyə əziyyət çəkmək istəyirdi?

"Bizim bir işimiz var" dedim onun sevincək halını pozmaq istəyərək.

"İzin günümüz var. Bizdə izin günümüzü kullanırız" dedi sevincək halını hec pozmadan.
Ayda bir dəfə icazə günüm vardı. Onuda bu gün üçün götürəcəkdim...
Necə olduğunu bilmirəm, işdən özü icazə alıb bu işi həll etmişdi. Sonra isə səhər yeməyi yeyib evdən çıxmışdıq. İndidə bir gül mağazasının qarşısında idik. Mənə gül alacağını, təxmin edirdim. Gül mağazsında əlində orta boyda olan çobanyastığı gülü ilə çıxdı. Maşına mindikdən sonra gülləri mənə uzadıb "Bu papatyalar size özel, kücük kız"dedi. Gülləri əlindən aldım. Gülümsəməmək üçün özümü güclə tutub, sıxmışdım. Aras maşını işə saldıqda, çobanyastığı güllərinin ləcəklərinə baxdım. Onları öldürməsəydik, qoxusu gəlməzdi... Bu siz üçün nə ifadə edir? Bəzən fədakar olmaq lazım idi? Ya ölümün sonu gözəl idi? Əllərimi güllərdə gəzdirdikcə, içimə kicik bir boşluq doldu. Arasın "Papatyalar, neden güzel kokar biliyormusun?" səsi məni boşluqdan çəkdi.

"Bilmirəm... Amma çox gözəldilər"dedim.

"Ölüm gibi, kokarlar o yüzden... Öldükden sonra en güzel ölüm kokusu..."dedi.

Necədə mənalı bir cümlə.

"Ya mən? Məndə belə gözəl qoxmaq üçün, ölməliyəm onda?"dedim.

"Papatyaları bilmem ama, sen zaten güzel kokuyorsun..."dedi.

Mənimdə dəfələrcə, ölüm'ə tərk edilib, yalnız qaldığım üçün ola bilərdi?

Mən yalnızlıq qoxurdum...

Ən az ölüm qədər, göstərişli...

***
Onunla bərabər günü yarılamışdıq. Kicik istəkilərimin hər birini yerinə yetirmişdi. Günlərlə yeyə biləcəyim qədər şokalad almışdı. Sonra kitabaxanaya gedərək bir çox alıb oxumaq istədiyim kitablardan almış, ən sonda isə otağımı bəzəmək üçün rəngarəng yeni il işıqları alaraq evə gəlmişdik. Ortalıqda hələdə dostları yox idi. Dostlarının nəyə görə evdə olmasını, bilmirdim. Soruşmağa belə cəhd göstərməmişdim. Səhərdən yağan yağış, hələdə davam etməkdə idi. Sürətli yağmasada, sakit şəkildə narin - narin yağırdı. Məndə qonaq otağında divanın bir küncündə oturub, sevdiyim şokaladları yeyərək, şüşə qapılardan yağan yağışı seyr edirdim. Aras mənə dünəndən bu günə bir çox sey öyrətmişdi. Ən əsası baxdığım pəncərənin çirkli olmamasını...
Anam adlandırığım insan 1 saat əvvəl yenə zəng etmişdi. Onun zəngini cavabsız qoyamaq istəsəmdə, məcbur açıb evə gəlməyəcəyimi bildirmişdim. Onsuzda nə anam, nə atam üçün mənim evdə olub, olmamağım bir məna kəsb etmirdi. Atam, varlığımı bilə bilməzkən, yoxluğumdan hec xəbərdar olmamış insan idi. Şokaladdan bir dişləm daha alıb, tv ni yandırdım. Boş - boş kanalları gəzinərkən, Aras yuxarı mərtəbədən aşağı düşdü.

"Çikolatları çokmu seviyorsun sen?" deyibdə yanıma əyləşdi. Son qalan şokalad parçasını, ağızıma atıb, yeməyə başlayaraq "Onlar məni, bu həyatda xoşbəxt edən yeganə seydi" dedim.

Əlini qaldırıb, mənə yaxınlaşdıraraq barmaq uclarını dodaqlarımın kənarına toxundurdu. Nə etdiyinə, bir məna verə bilmədən üzünə baxdıqda "Çikolata kalmışdı..." deyib barmaq uclarını üzümdən çəkdi. Refleks olaraq, əllərim ilə dodaqlarımən kənarın silməyə başladım.
"Şokaladımı yeyib bitirdiyimə görə, sıra indi nəydədi?"dedim.

"Sıra şimdi, yeni yıl işıklarını odana asmakta. Hadi kalk odana gidelim"dedi.

Mənim otağımmı vardı?
Burda daimi qalmayacaqdım.

"O otağ mənim deyil... Mən bir gün öz evimə qayıdacam. Buna məcburam"deyib ayağa qalxdım. Mənim ayağa qalxmağım ilə oda ayağa qalxdı.

"O, oda senin... Daha önce o oda da kimse kalmadı... O oda hep seni bekledi... Mutlu olmana bak. Geri kalan hic birseyi düşünme" dedi.

"Mən getdikdən sonra o otağın, işıqları sönəcək. Mən getdikdən sonra o otaq boş qalacaq... Amma gedən günümə qədər, burda xoşbəxt olmağa davam edəcəm"deyib irəli addım atdım. Mənimdə yeni il işıqlarım olacaqdı. Otağa bərabər gəlib işıqları tavana yerləşdirmişdik. Çox çətin bir iş idi... Təxmini 2 saatdan çox vaxtımızı almışdı. Ulduz şəkilində olan yeni il işıqları ağ tavanda çox gözəl görsənirdi. Qırmızı rəngdə aya bənzər, simvollarda vardı. Bura olmaq istədiyim yer idi.

Heyranlıqla tavana baxdıqda, Aras "Odanı kıskandım..."dedi. Niyə edirdi bunu? Mənə yaxşı gəlməyə çalışırdı...

"Sənə necə təşəkkür edəcəyimi bilmirəm. Səni tanıdığım gündən, bu günə qədər məni hər bataqlıqdan çəkib xilas etdin. Mən isə sənə pis davrandım. Hətda, dünən gecə qapını kilitlədim. Sənsə buna rəğmən, hec nə olmamış kimi davrandın. Sənin evində olan, sənin evinə yerləşmiş olan mən idim. Sənsə, bunu mənə bildirməməyə çalışdın. Sənin gözəl ürəyin var..."

Sözlərimi deyib yanıb sönən yeni il işıqlarına baxdım. Az da olsa məndə kicik bir ümüd işığı yaratmışdı, bu işıqlar...
Çobanyastığı güllərimdə kicik bir vazoda çarpayımın baş ucuna qoyulmuşdu. Ağ rəngində olan boş kitab rəfinə aldığım kitabları yerləşdirmişdim. Yad bir yerə, insan nəyə görə özünü doğma hiss edərdi? Bu doğmalığın bir gün bitəcəyini bilə - bilə... Üzümə çökmüş neqativ enerjimi bir kənara atıb Arasa döndüm. Boş bir şəkildə dayanıb, çobanyastığı güllərinə baxırdı. Mənim sevimli güllərimə, bu qədər gözəl niyə baxırdı?

"Bu güllər eyni mənə bənzəyir. İndi hec olmayacaq qədər canlı görsənirlər. Amma bir - iki günə solub gedəcəklər" dedim onu dərin fikirlərindən ayıltmağa çalışaraq.

Gözün hec güllərdən çəkmədən "Ben solmasına izin vermem. Çünkü, o papatyanın hayatında ben varım. Soldurmam..." dedi.

"Mənə güvən verməyə davam edirsən. Mənə sən üzünü göstərməsəndə, evini açdın... Ürəyini açdın... İndidə solmaq üzrə olan bir gülə can vermək istəyirsən? Dəyərmi, zamanını boşa xərcləməyə? Ətrafda gec solan çox güllər var"

Haqqlı idim. Özümü kiməsə acındırmaq istəməzdim, amma olan bu idi...

"Papatyaların üzerine başka gül koklanmaz, kücük... Sen bunu bilmiyrosunmu?"dedi.

Cümləsi ürəyimin tam orta yerinə oturdu. Ona baxan gözlərimi, ondan çəkdim. Bilmirdim... Mən sevginin, sevilməyin nə olduğunu bilmirdim. Mən kimsə tərəfindən sevilməmişdim. Kiməsə, sevgi verməmişdim. Başıma ancaq problemlər gəlirdi.

"Aras məni tanımış kimi danışırsan. Tanıma məni... Məni başa düşürmüş kimi hərəkət etmə. Mən bura kiminsə çobanyastığı gülü olmağa gəlməmişəm. Bu mənasız söhbəti yığışdıraq"

Başın aşağı əydi. Dediyimi qəbul etmişdi...

"Hava kararmış... Sana kitap okumamı istermisin?"dedi.

Təbəssüm edib, başımı hə mənasında yellədim. Bəlkə, kitab bizim gurultulu səsizimi, azaldardı.
Rəfə gedib əlinə Maria Lu'nun "Gece Ulduzu" kitabını alıb yanıma gəldi. Çarpayıma uzanıb tavanıma baxdım, oda aşağı çöküb kürəyin çarpayıya söykəyərək kitabı açıb oxumağa başladı. Kitabdakı sətirlər, dilindən o qədər gözəl tökülürdüki... Səsi insana hüzur verirdi. Tavanımda yanıb sönməkdə olan işıqlara baxıb Adam ve günəşin hekayəsini dinləməyə başladım. Dəqiqələrdən sonra Aras boğazını təmizləyib "Adam güneşe dediki, Ne kadar isterdim, işığım hayatımın her gününe vursun!
Güneşde adama dediki, Lakin yalnızca yağmur ve gece hatırlatır sana benim işığımı..." dedi.

Sonra səsi kəsildi..
Əlini atıb çobanyastığı gülündən bir ədəd qoparıb, kitabın oxuduğu sətirin arasına qoyaraq kitabı bağladı. Məndə uzandığım yerdən dikəlməyə başlayıb oturmağa başladım.
Aras ayağa qalxıb kitabı rəfə yerleşdirib "Şimdi sıra sende. Yıldızlarına bak düşün. Yıldızlar sana her seyi söyleyecek" dedi. Yanımda qalmasını düşünərkən, sakitcə otaqdan çıxıb getdi. Başımı qaldırıb yaratdığımız göyüzünə baxdım. Burdakı ulduzlar mənə bir tək yanıb sonra söndüyünü deyirdi. Məndə belə idim. Yanırdım sonra birdən sönürdüm. Bunu ona demələ idim. Ayağa qalxıb, otağımdan çıxaraq piləkanlardan aşağı düşməyə başladım. Onu şüşə qapıya söykənib yağışı seyr edən gördükdə "Aras..." deyib yanına gəldim. Mənim gəlməyimi gözləmədiyindən yerində irkəlidi.

"Yıldızlar sana ne söyledi?"dedi.

"Aras, ulduzlar yanır sonrada sönür... Məndə eləyəm... Yəni, həmişə sönməyə məhkum ediləcəm" dedim başımı yerə əyib.

Mən yerə baxdıqca, bir əl çənəmin alt hissəsinə toxunaraq, başımı qaldırdı.

"Ama yıldızlar hic pes etmiyorlar. Yanıp sönerek, tekrar yanıyolar"dedi.

Bu ağlıma gəlməmişdi...
Təkrar yandıqları..
Təkrar var olduqları..
Gecə çökəndə göyüzünə qovuşmaqları..
Əlini çənəmdən çəkib aşağı salıb "Git bir daha düşün bence"dedi.
Əmməli başlı yanından qovurdu! Getmək üçün yanından ayrıldıqda çöl qapı açıldı. Bir anda içəri hamısı doluşmuş oldu. Yenə mənə dönən bir neçə göz vardı oratalıqda.
Furkan islanmış saclarını qarışdırıb "Selam bebek"dedi. Bu necə xitam şəkili idi?!
Ardından Merve "Ben kelebek" deyib öz ağlıyca zarafat etdi.
"İyi geceler"deyib yanlarından keçib getmək istədim. Amma bir əl qolumdan tutub məni saxladı. Furkan idi... Əlini qolumdan çəksin deyə, Arasa baxdım.

"Furkan!" deyə səsinin tonun qalıdırdı. Furkandan gülərək qolumu buraxıb "Sanada tatlı rüyalar bebek"dedi. Hec nə demədən, iri addımlarla yanlarından ayrıldım. Mənə yad planetli imişəm kimi davranırdılar... Belə davranılası bir hərəkət etməmişdim mən. Aşağından qulağıma çağrış - bağrış səsləri gəlməyə başladı. Mənəmi görə idi? Qapımı açıb otağımdan gəldikdə Arasın "Furkan sus! Şimdi duyacak!"sözünü eşitdim.

Məni hec kimsə istəmirdi...
Acı reallıqda bu idi...
Yenə bir ulduz kimi söndüyüm vaxtlarda idim.
Arasa əziyyət veribdə, burda qalmağa hec bir haqqım yox idi mənim.
Gözəl seylər, tez bitərdi.
Aras'da gözəl idi...

Bölüm sonu

Müəllif: Goncha