Mart, 2007-ci il.Bakı...
Artıq səhər açılmışdı...
Anar aynalı şkafın önündə dayanıb köynəyini düymələyirdi.Nədənsə yaman fikirli görünürdü.Birdən ala gözlər gəlib durdu gözünün önündə.Tez başını bulayıb güzgüdə özünə baxdı.
-Özünə gəl, Anar, əgər sən Anarsansa!...
Gözlərini hiyləgərcəsinə qıyıb gülümsədi.
-Amma gözəl gözlərə sahibsəb, Fəzriyyə xanım...
Çarpayıya yaxınlaşıb qarnı üstə yatan Ləmanın lüt kürəyini sığallayıb mələfə ilə üstünü örtdü.Qulağına doğru əyilib asta, amma ehtiraslı səslə pıçıldadı.
-Çox sağ ol...
Pencəyini götürüb evdən çıxdı...
Fəxriyyə qapını açıb bacısını görəndə pıqqıldadı.Aysu çarpayıda baş-ayaq yatıb qalmışdı.
-Aysu, dur görüm, dərsə gecikirsən...
-Eee, qoy yatım da, nolar,-yuxulu səslə etirazını bildirib nazik yorğanı başına çəkdi.
-Hmm, demək belə?!-deyib onu qıdıqlamağa başladı...
Aysunun otağından çıxıb Muradın otağına gəlirdi ki, Murad gözlərini ovxalaya-ovxalaya çıxdı.
-Can qardaşım,-deyib onu qucağına alıb yanaqlarından öpdü.
...Fəxriyyə mətbəxə keçdikdə atasını gördü.Malik əlindəki su dolu stəkanı stolun üstünə qoyub qızına kədərli təbəssümlə gülümsədi.Fəxriyyə onu başa düşürdü-Yenə anası yadına düşmüşdü.Atasının anasını necə sevdiyini bilirdi.Atasını qucaqladı.Ata ilə qızın gözləri doldu.
-Ata, özünü üzmə...Anam səni belə görmək istəməzdi...
Malik qızının yanaqlarına süzülən yaş gilələrini barmaqları ilə silib alnından öpdü.
-Bilirəm, qızım,bilirəm...
Anar banka təzəcə daxil olmuşdu birdən kimsə ildırım sürətilə onun yanından ötüb keçdi.
-Lənət şeytana!-pıçıldadı.
Nəsə anlamağa çalışırdı ki,qızlardan biri yaxınlaşıb təbəssümlə ona dedi:
-Sənəm xanım sizi öz kabinetində gözləyir.
Anar qızın ona yeyəcəkmiş kimi baxmasından xoşhallanıb gülümsünüb göz vurdu...
...Dəstəyi burub içəri girdi.Sənəm masa arxasında əyləşərək başını sənədlərdən ayırmırdı.
-Əyləş!
Anar əyləşən kimi ona uzadılan qovluğa təəccüblənsə də biruzə vermədi.
-2gündən sonra işin tamamını səndən təhvil istəyirəm!...
Anar buz kimi soyuq səsi dinləyib qovluğu əlinə aldı.
Nicat Fəxriyyənin fikirli olduğunu görüb qələmini stola döyəclədi.
-Fəxriyyə...
Qız səsə diksinib ayıldı.Nicata baxıb gülümsəməyə çalışdı.
-Anarın anlıq sehrinə qapılan təkcə sən deyildən.Bankın olan-qalan qızları da sənin düşdüyün vəziyyətdədirlər...Bir şey etiraf edim də-Fidan da onların sırasına qatılıb artıq!...
Son cümləni xüsusi tonla deyib Fəxriyyəyə baxdı.Fidanın bomboş masasına quru baxıış atb ayağa qalxdı.Qapıya tərəf addımlayıb əlini dəstəyə atdı
-Bilmirəm niyə, amma mənə elə gəlir ki, o sirli adamdır,-deyib çıxdı.
Fəxriyyə tək qalıb düşüncələrə qərq oldu,hər nə qədər etiraf etmək istəməsə də bu məqamda Nicatla razı idi...
Noyabr, 1982-ci il.Azərbaycan SSRİ-si.”N” rayonu...
Mən atamın səsinə öz otağımdan çıxıb qonaq otağına doğru getməyə başladım.Elə təzəcə gəlib çatmışdım ki, anamın yalvarışlarını eşidib yerimdəcə quruyub qaldım.
-Qurbanım olum, Rasim, vurma qızımı...
Çox mühafizəkar ailədə böyümüşəm.Atam ailəvi məsələlərdə çox sərt idi.Bilmirəm ailədə 2 qız olduğu üçün belə edirdi, yoxsa anamın ona oğlan doğa bilmədiyi üçün.Doğrudur, bizi vurub döymürdü, amma bir ata kimi öz sevgisini göstərmirdi.Hələ məktəb illərindən əyin-başımıza qarışırdı, toyda, hansısa xoş gündə çox oynamağımıza irad tuturdu.Onun "qanun”una görə biz küçə-bayırda heç kimlə danışıb-gülməməliydik...
Təkcə atamın yox, ümumiyyətlə bizim qohum kişilərin "kitab”ında bir qanun da vardı-biz dünyaya qız-qadın kimi gəldiyimiz üçün böyük bir günah işlətmişik.Ona görə də zəhmət çəkib günahımızın bədəlini ödəməli idik.Kişilər evə istədikləi vaxt gəlirsə, biz gün batmamış evdə olmalıydıq.Kişilər ürəyi istəyən söhbəti ürəyi istəyən yerdə edirlərsə, biz öz abır-həyamızı gözləməliyik.Kişilərin böyüməsi ailədə bayrama çevrilirdisə,biz tumurcuqlayan məmələrimizdən, keçirdiyimiz menstruasiyadan utanmalıyıq...
Bacım Solmaz məndən 2 yaş böyük idi.Onu istəyən, qapımızı döyən çox idi.Amma atam "Mən qızımı hər yoldan keçən küçüyə vermərəm” deyib onların sevinclərini zəhərə döndərirdi.Atamın bu hərəkətini 2 ay sonra anladıq: Atam Solmazı borclu olduğu tanışına ərə vermək fikrində idi.Kişinin yaşı 5-ni ötüb keçmişdi.Arvadını 5 il qabaq hansısa xəstəlik nəticəsində itirmiş, 25 yaşında bir oölu da var üstəlik.Oğlu subay dura-dura, bu yaşında evlənmək eşqinə düşübmüş...
Bacım hər nə qədər yalvarıb atamın ayaqlarına sərilsə də, faydası olmamışdı.Borcunun nədən və nə qədər olduğunu heç birimiz öyrənə bilmədik.Bacım gözü yaşlı "ər” evinə gəlin köçdü...
Atamın bacıma dediyi "Ər evi gor evi, ordan ancaq meyidin çıxa bilər” kəlməsi mənim bədənimə üşütmə salmışdı o vaxt...
İndi bacımın ərə getməsindən 2 ay ötmüşdü.Ondan bir xəbər ala bilmirdik.Atam heç maraqlanmırdı.Elə bil ki, bu adamın yerli-dibli qızı yox idi.Anam iynə üstündə otursa da, atamdan it kimi qorxduğu üçün ondan bir kəlmə qoparda bilmirdi...
Mənim 17 yaşım dünən tamam olmuşdu, amma ad günümü yox, ölüm günümü qeyd etdim ...”
Anar arxivdə "araşdırma” aparırdı ki, arxadan səs eşitdi.
-Nə axtarırsınız?!...
Anar yeni də olsa tanış səsə kinayəli təbəssüm edib çevrildi.
-Heç, Fəxriyyə xanım,işimi görürəm.
Özünə əmin danışığı bir maqnit kimi adamı özünə çəkirdi, hələ baxışı və təbəssümü...
Fəxriyyə başını astaca silkələyib sənədlərə baxdı.
-Sənəm xanımın işidir?!...
-Hardan bildiniz?!...
-Mən 2 ilə yaxındır ki, burda çalışıram, nəzərə alın...Amma sizin axtardığınız
burda deyil...
Anar çiyinlərini rahaatlaşdırıb qollarını sinəsində çarpazladı.Onun baxışı ilə qarşılaşan kimi gözlərini çəld çəkən Fəxriyyəyə gülümsünüb dedi:
-Bəs hardadır?!...
Fəxriyyə dərindən nəfəs alıb gözlərini yumub açdı.Anarın ona yaxınlaşdığını görüb cəld yanından ötüb keçdi.Anar isə öz işində idi-"şeytani” təbbəssümlə onun arxasınca gəlməyə başladı.
Fəxriyyə dabanlarını yerdən qaldırıb əlini uzatsa da qovluğa çatmırdı.Anar çevik hərəkətlə onu götürüb qıza uzatdı.Onun gözlərindəki parıltını görüb qovluğu əlinə almaq istəyirdi ki, Anar onu özünə tərəf çəkdi.Bir əli qovluqda qaldığı üçün sürətlə Anarın üstünə gələn onun gözlərində ilişin qaldı.Nəfəsi kəsildi bir anlıq.
Anar isə bundan məmnun olub əlini qaldırmaq istəyirdi ki, Fəxriyyə kəskin hərəkətlə onun sinəsindən itələdi.
-Özünüzü nə hesab edirsiniz?!-acıq və titrək səslə soruşdu.-Bir daha mənə yaxınlaşmağa cəhd etməyin!Eşidirsiniz?! Nifrət edirəm sizin kimi tiplərdən!...
Fəxriyyə arxivdən çıxsa da ürəyinin getdikcə daha da bərkləşən döyüntüsünü eşidib ayaq saxladı.Onu həyəcan bürümüşdü.İlk dəfə idi ki, bu qədər yaxından görürdü gözləri.Əlini ürəyinin üstünə qoyub gözlərini bərk yumdu...
"Bu qızda məni çəkən nəsə var, amma nə?!...Nə isə, Anar, öz işində ol görək!...
Mən öz-özümə gic kimi gülüb qovluğu eşələməyə başladım.Arada ala gözlər gəlib gmənim iş görməyimə maneçilik törətsə də, tez bir zamanda onu yoxluğa itələyirdim...
Artıq 1 saata yaxın idi ki, işləyirdim.Boynumu ovxalayıb qolumdakı saata baxdım.
-Vay dədəm vay! Artıq gecdir eee, Anar bəy...Marş buradan, həm də tez!..
Arxivdən çıxıb əlimdəki sənədləri kabinetimə apardım. Əyləşib noutbuku açdım.Adətimdir-dünyada nələr baş verib,baş verir və baş verəcək-100faiz öyrənməliyəm.Fərqi yoxdur, hansı sahə olursa oldun...
Mənə zillənən 2 cüt baxışı hiss edib arxaya söykəndim.Üzümə axmaq ifadə verib qızla oğlana baxdım.Sevil bundan utanıb qıpqırmızı oldu.Cəld başımı aşağı salıb işinə davam dedi.Amma Orxan deyəsən məni parçalamaq istəyir haşÖzü də necə parçalamaq!...
-Nəsə olub, Orxan?!-səsimə duzlu kinayə qatıb soruşdum.
O, əgər kor deyiləmsə, əsəbi idi.Ayağa qalxıb mənə doğru addımladı.Əllərini masaya qoydu.
-İşinlə məşğul ol!-əsəbi və titrək səslə hədə-qorxu gəldi.
Mən özümdənrazı təbəssümümü işə salıb qollarımı masaya gətirdim.
-İşim səni narahat edirsə, get yuxarıdakılara öz etirazını rəsmi şəkildə bildir!...
Orxan mənə bircə dənə "qeyri-adi” baxış atıb dişlərini qıcadı.
-Sən özünü nə hesab edirsən?!...
-Bank işçisi...
-Aha!...Görürəm o bank işçisini!-xüsusi tonla vurğuladı.
Mənim əlavə kəlməmə ehtiyac qalmadı.Özü çıxıb getdi.Mən yenə öz təbəssümümlə Sevilə baxdım. Qız utandığından pomidor kimi qıpqırmızı olmuşdu.
Ağlıma nə gəldisə şeytani baxışla kabinetdən çıxdım...”
Fidan Fəxriyyənin narahatçılığını sezib astaca soruşdu:
-Fəxriş, nəyin var?!...
Fəxriyyə deyəsən eşitmədi.Gözlərini kilidləndiyi məchulluqdan necə qopartdısa çiyninə toxunan ələ diksindi.
-Hə, nolub?!-tələsik həyəcalı səslə soruşdu.-İşlə bağlıdır?!...
Fəxriyyənin ayağa qalxmaq istədiyini gprən Fidan onun çiynindən basıb əyləşdirdi.
-Otur görüm...Nəyin var sənin?!...
Fəxriyyə yavaş-yavaş özünə gəlməyə başladı.Təbəssüm edib sözə başlamaq istəyirdi ki, Fidanın kədərli baxışlarını görüb udqundu.
-Fəxriyyə, ona görə beləsən, hə?!...İnandırım ki, bu vəziyyətə düşən tək sən deyilsən...
"Anlamırdım, key kimi Fidana baxırdım...Onun öz yernə keçib əyləşməsini izlədim.Əlimi uzadıb qələmi necə götürdümsə, heç özümüm də xəbəri olmadı...
Axı nə var onda?!...O gözlər...İlahi!...Sanki sehrləyirdi adamı...Hələ təbəssümünü demirəm...Adamın ağlını başından alırdı...Özünə əminliyi...
Off, Fəxriyyə, Off!...Ayrıl xəyallar aləmindən!...
Özüm daxili səsimdən necə qorxub diksindimsə, axmaq kimi ətrafa baxdım.Otaqda Fidanla mən vardıq.Nicat harasa getmişdi...
Masaya dirsəklənib başımı əllərim arasına aldım...
-Yox, mən özümə gəlməliyəm, güc tapmalıyam,-deyə pıçıltılı səslə dedim.
Ayağa qalxıb otaqdan necə çıxdımsa özümün də xəbəri olmadı. Özümü qadın ayaqyoluna çatdırıb üzümə şırıltı ilə su vurdum.
-Fəxriyyə, nəyin var sənin?!...
Qızlardan biri mənə yaxınlaşıb əlini çiynimə qoymaq istəyəndə necə oldusa dəli kimi bağırdım:
-TOXUNMA!!!...
Hamı mənə təəccüblə baxırdı.Mənsə bu "anormallığımla” üzümü qurulayıb ordan çıxdım...
Nouabr, 1982-ci il.Azərbaycan SSRİ-si...
"Dərslərimlə aram yaxşı idi.Ümumiyyətlə çalışırdım ki, evə yaxşı qiymətlər gətirim.Mən universitetdə oxuyub ali təhsil almaq istəyirdim.İstəyimi öyrənəndə evdə qiyamət qopdu.Atamın reaksiyası mənə elə pis təsir etdi ki, sanki cinayət işlədirəm "Qız hara, oxumaq hara?” Bir həftə boyunca ağlayıb-sıtqasam da faydasız qalmışdı.Hətta məktəbə belə həvəssiz gəlib gedirdim.Müəllimlərin mənə təəssüf dolu baxışları ilə sinif yoldaşlarımın kədərli tonları məni daha da üzürdü...
Atam Nuh deyib, peyğəmbər demirdi.Qərarını vermişdi.Anam müticəsinə ona boyun əyirdi. Bir gün anam gəlib məni "muştuqladı”
-Səni istəyən var eee, bəxtəvər başına, atan da razılaşıb...
O anda yer ayaqlarımın aıtndan qaçdı.Mən oxumaq istəyirdim, icazə vermədilər. Həkim olmaq istəyirdim, arzularımın üstündən böyük xətt çəkdilər.İndi də ailə qurmaq məsələsini qoyublar qarşılarına.
Bu insanlar ailə qurmaq kimi mmühüm məsələdə mənim rəyimi soryşmadan-öyrənmədən öz imzalarını atıblar.Heç tanımadığım, üzünü belə görmədiyim bir adamla yastığa baş qoymaq...İlahi! Bu ki, dəhçətdir sözün əsl mənasında!...
1-2 gün anama yalvardım, "heç tanımıram, bilmirəm necə adamdır” desəm də anamın mənim beynimə yeridirdi: "Nolsun ki, tanımırsan?! Tanıyacaqsan da, sevəsəcəksən də.Mən atana gələndə onu heç tanımırdım da, amma...”Anam həmişə bu məqamda susurdu, mən də axçmaq kimi heç nə soruşmurdum...
Mənim etirazlarım onların heç veclərinə də olmadı.Məni heç sevmədiyim, tanımadığım biri ilə evləndirdilər...”