Dərya mənim idi, mən Dəryanın. Gecələr səhərədək bizim idi, biz sübhə kimi gecələrin...
Bəzən saatlarla dodaq-dodağa, sarmaş-dolaşa olurduq. Bir-birimizdən
doymurduq. Ay aman, günlər nə gödəkmiş—əvvəllər bilməzdim. Toy axşamı
çalınan musiqinin sədası hələ qulaqlarımdan getməmiş ər evinə gəldiyimin
iki həftəsi tamamlandı. Bir aydan artıqdır Dəryanın nişan üzüyü
barmağımdadır; işartısı hər dəfə gözümə sataşanda fərəhlənirəm. Elə
bilirəm, onun üstündəki brilyant qaş deyil, mənim sevincimdir parlayır.