Bir gün Şah Abbas iki ruhani vezirle Şeyx Behai ve Mir Damadla gezintiye çıxır. Mir Damadın mindiyi at Şeyx Behainin atından azacıq geri qalırdı. Şah Abbas öz vezirlerini yoxlamaq qerarına gelir. Buna göre Mir Damada yaxınlaşıb deyir: Görürsenmi, Şeyx Behai bizi saymır, özünü bizden üstün bilir. Ona göre atını çapıb bizden ireli düşüb. Mir Damad Şaha bele cavab verir: Şeyx Behaide günah yoxdur. Onun atı, belinde bu cür alimi gezdirdiyi üçün sevincden qanad açıb uçur, ona göre de Şeyx Behai bizden ireli keçib. Sonra Şah Abbas atını sürüb Şeyx Behaiye çatır ve ona bele söyleyir: Mir Damadı görürsenmi? Bizimle bir sırada gelmeyi özüne ar bilir. Ona göre özünü kenara çekib, bizden arxaya qalıb. Şeyx Behai ise bele cavab verir: Şah sağ olsun, Mir Damadın mindiyi at, onun elm ve exlaqının ağırlığından geri qalır. Görün, Mir Damadın atı ne böyüklükde bir alimin yükünü çekir. Ona göre heç teeccüblü deyil ki, onun atı bizimkinden geri qalır. Şah Abbas başa düşür ki, vezirlerin ürekleri de elmleri qeder böyükdür.