Ağlamamaq üçün özümüzü məcbur edəndə,boğazımızda yaranan o tərifsiz ağrı kimidir həyatımızdaki bəzi insanlar..
İlahi neçə fəsil keçdi, neçə qış? Amma yenə eyni hisslər, eyni ürək döyüntüsü..
Hər şeyin ifratı zərərdi, çox sevginin belə, həddindən artıq çox sevsən
həm qabağındakın sıxarsan istəmədən, həm də özün əzab çəkərsən...
6 milyard insanın içindən birini sevərsən, sonra onun sevginə layiq olmadığını görüb, bütün dünyanı günahlandırarsan..
Və sən... Həyatımın ən mənasız anında belə səni düşünərkən üzümə təbəssüm qonduran o qaşqabaqlı adam..
İnsanı yıxan çətin anlar deyil, həmin çətin anlarda səndən geriyə
atılan addımlardı, axırda təkliyin və özünün baş-başa qalmağı ilə
nəticələnən addımlar..
Qısqanmaq deyə bir şey icad ediblər,danışmağa mövzu olmayanda,dalaşmağa mövzu olsun deyə..
Bəlkə bir gün Bizdə...Əşi boş ver onsuzda boş xəyallardı..
Mənasını başa düşmədiyim mahnı kimi sevdim Səni..
Geri döndüyün günə ümid bəslərəm..
Bütün yükü mənim çiyinlərimə atıb getdi,heçvaxt getməz dediyim..
Acı çəkmək mühüm deyil,ümid etmək yorur insanı..
Sabah xətrimi soruşsan nə olar ki,bu gün həvəsimi qırdıqdan sonra..?