Dikilir uzaqlara hər axşam baxışlarım. Boz dumanlı payızam, kəsilmir yağışlarım. Bir mənəm, bir buz otaq, bir də ki, göz yaşlarım. Xəyalındı, şəklindi, duam və alqışlarım… Yoxdu elə qüvvə ki, məni səndən ayıra… Səni xatırlayıram, səni xatırlayıram…
Həyatın kənarında unudulmuş yolçuyam, iki sıfır uduzdum, naşı bir oyunçuyam. hər baxanda güzgüyə, deyirəm niyə varam? Anam demiş: ay mənim, alnı ağ, bəxti qaram… Səni xatırlayıram, səni xatırlayıram…
Səndən sonra nə qədər büdrəyib yıxılmışam, nə qədər qəribsəyib nə qədər sıxılmışam. Yüz dəfə vurulmuşam, min dəfə çıxılmışam. Gərək yuyum üzümü, oyadım gerçəkləri. Yolum uzundu hələ, a mənim könül yaram. Səni xatırlayıram, səni xatırlayıram…
Dərdə çarə olmadı, nə ayinlər, əzanlar. Həsrəti aparmadı, payız donlu xəzanlar. Məni yazıb qurtarmaz bir ömür də ozanlar. Yanıram için-için, ölürəm aram-aram… Səni xatırlayıram, səni xatırlayıram…
Səninkidi bu şeir çiçək kimi təzə tər. Əsib hərdən gətirir, nəfəsini küləklər. Bilir nə çəkdiyimi, bilir ayrı düşənlər. Neçə ki yoxsan yoxam, neçə ki varsan varam. Səni xatırlayıram, səni xatırlayıram...