Qonşudaki toy çılğınligindan sonra,adamın həyatı alt üst olmuşdu.Bu evdə,bu küçədə,bu çevrədə qala bilməzdi artıq.
Bu qədər il birgə yaşadıqları halda,xanımına "Allaha əmanət ol" belə demədən,qapıdan səssizcə çıxdı.Arxasından xanımı və uşaqları bitkin bir səslə yalvarırdilar:
"Getmə!... Getmə!... Getmə!...Nə olar bizi buraxıb getmə!..Yuvamiz yıxıldı,nə olar ayrılma bizdən! Getmə!... Getmə!...Getmə!..."
Sonra səslər hicqiriqlara qarışdı,ancaq adam nə arxasına baxırdı nə də onlara cavab verirdi.Bu anda balaca Aişənin anasının ayağıni qucaqlayaraq:"Atacan!...Atacan!..."yalvarmalari da fayda vermədi.O bu yalvarişlari duymamiş kimi,yoluna davam etdi.
Küçəni dönən kimi,bu hadısəni seyr edən qonşular da,onu görməz oldular.Arxasından eyni şəkildə fəryadlar davam etdi.Yalvarmalar,hicqiriqlar,çırpınmalar hamısı boşuna idi...
Ev sakinlərini sakitləşdirmək üçün,qonşu və qohumlar toplandılar.Çox üzülməməsini,bu kimi durumun bir çoxunun başına gəldiyini söylədilər...Fəqət xanım; "Bundan sonra mən neçə yaşayaram?"..deyə ağlayırdı.
Geri gəlmə ehtimalımi?..Artıq onu heç düşünmürdü belə...Tabutla gedənlər,geri dönməzlərki....