Böyümüşəm mən, Ana! Bax, yenə əvvəl baxdığın kim .. Bu dəfə həqiqətən böyümüşəm…Artıq, qaçmaz olmuşam çoxluqda.. İstədiyimi ağlayaraq bildirməz, içimə atmağı öyrənmişəm..Ağlarkən hıçqırmaz, gülərkən adi təbəssüm edən olmuşam! Rəngli görünən hər şey sanki qaralmış birdən.Gerçəklər canımı incitmiş, insanlara inamımı itirməyəmi başladım?!.. Ana! Birinə bağlandımmı vaz geçməz…Özləməmi dilə gətirməz olmuşam..Və içimdən gələnləri söyləməyi belə unutmağa başlamışam! Qorxaraq qaçmışam sənsiz yaşayacağım yalnız günlərdən, ama hələdə alışa bilməmişəm böyüdüyümə …İtirməkdən də qorxar oldum ..Sən kimi təsəlli edən olmaz ki o zaman və sadəcə bunu düşünərək gizlin ağlamağıda öyrəndim…Sənin yerinə nağıl danışan qadının səsi gələr ağlıma... Bax, kiçik qızın olaraq qalmamışam…Ölümü də anlamışam, Öyrənmişəm, Bəzən sənə ən yaxın birinin səni yad sanmasını .. Gedənlərin geri gəlmədiyini və bəzən ümidinin boş olduğunu bilərəkdən, xəyala dalmağı öyrəndim, ana … Həyat öyrətmiş bunları mənə! Bir varmış , bir yoxmuş kimi başlayan o gözəl hekayənin bir nağıl olduğunu… Uşaqlığımı çox özlədim, heç olmazsa məndən bu qədər uzaq olmazdın .. Bunu anlamazdım! Sənə nə qədər yazsamda deyəcəklərim sanki çox əksik... Səndən daha şəfqətli və mərhəmətlisini tapa bilməyəcəyimi bilərəkdən.. Uşaqlığımı çox özlədim Ana. Yağış yağır! Səsləri eşidirsən mi?.. Ən az sənin səsin qədər gözəldir.. Yuxum gəldi, bax.. Yuxuya dalsam yuxularımdan getməsin o günlər...indi böyüdüm, öyrəndim: Anasız bir insan qalasız qorumasızdır! Neçə yaşınızda olarsanız olun , Ana olmayan həyat canlanmaz .. Bəzi günlərdə daha çox canı yanar insanın , Ana olmayınca. Bax bunları öyrəndim, Ana..