Həyat bu illər ərzində onu insanlar arasında tənhalığa, özünəqapalı yaşamağa öyrəşdirmişdi. Düzdür, bu həyata öyrəşəndən sonra insan yaşamır, sürünür, ömrünün günlərini sayır. Ancaq bununla belə, yenə də o dözür, öz yükünü daşıdıqca daşıyır. Ürəyi sıxılıb parçalansa da, divarlar üstünə gəlsə də belə, daşıyır. İnsan sevincini, kədərini bölüşməyə, ürəyini boşaltmağa, lazım gəldikdə məsləhət almağa, yol getməyə münasib bir munis axtarır. Bu axtarış bir müddət davam edir. Bəzən nə qədər axtarsa da, bu böyük dünyada bir nəfər də olsun ona qulaq asacaq, ona yoldaş olacaq şəxs tapa bilmir. Dünya insanlarla doludur, ancaq onların hamısı üçün yalnız özləri maraqlıdır. Heç kimi digərinin darıxdırıcı həyatı düşündürmür. Hamı üçün yalnız öz həyatı maraqlı və diqqətəlayiqdir. Hər kəs yalnız öz əsərini oxumaq, öz romanını yazmaq istəyir.