Qaranlıq bir gecə,  evlərdə işıqlar sönmüşdü.  Yalnız bir evin pəncərəsindən yola işıq düşürdü. Bu evin sakinləri bir oğlan övladı gözləyirdi. İlk övladları olduğu üçün, səbirsiziklə uşağın yolunu gözləyirdilər. Deyəsən elə həmin an gəlmişdir, ananın sancıları başlamışdı. Evdə hamı  bir-birinə dəyirdi, axı gözlərinin ümüdü gəlir. Adını da qoymuşdu anası, bu adı qız vaxtından arzulamışdır və hamıya deyirdi oğlum olsa adını Ümid qoyacam. Ananın gözləri gülürdü, amma sancısı bu gülüşü hərdən üzündən alırdı və həyat yoldaşını səslənirdı tez gedək xəstaxanaya. Tez qonşuda olan taksi şoferini çağırdılar. Çatdırdılar ananı doğum evinə. Atası doğum evinin qarşısında pərişan halda gəzirdi, hərdən sevinirdi övladı olacaq, amma içində nəsə qorxu varıydı. Doğum evinin əsas girişinən qapı açıldi, bir həkim gülə-gülə  ailəyə xoş xəbər verdi oğlunuz olub. Sevincli ailə  bu xəbərə çox şad oldular və anada, uşaqda yaxşı olmağını söyləyəndən sonra həkim, dediki artıq rahat gedin evinizə və hamı evə getdi.

Bəzən həyat eyni anda bizlərə həm sevinc, həmdə kədər verir. Xebersizidilər Ümidgilin ailəsi bu gecə nə gözləyir onları. Gecə səhərə qədər ana dua edir balası üçün onu Rəbindən əxlaqlı, imanlı, xöşbəxt bir övlad olamğını istəyirdi, amma fələk öz işində idi. Gecə ananın halı pisləşdi, onu qan aparırdı özünündə xəbəri yoxuydu.  Özünü buz tər icində gördü və tez həkimləri səslədı. Həkimlər gələnə qədər ana öz halından xəberdar oldu artıq qan urəyinə çatırdı. Həkimlərin bütün səyi nəticəsənə baxmayaraq heç bir xeyri yox idi. Ana son arzusunu dilə gətirdi, gətirin Ümidimi ona son vəsiyyətimi edim. Ümİd bir nuruydu, bir parça uşaq insana yaşamaq gücü verirdi, amma ana son nəfəsində balasına nəsiyyət verdi. Ananın göz yaşları Ümidin dodaqlarina düşürdü. İlk ana südü əvəzinə Ümid anasının göz yaşlarını dadırdı. Ananın sözləri bütün həkimləri hönkür ağladırdı. Ana başladı zəif səslə, titrəyən dodaqlarına, hec qan qalmamışdır o qırmızı yanaqlarda, amma özünü toplayıb son sözünü deyə bildi...Ümidim bu sənə son toxunuşumdu, bu sənə son nəfəsimin istisidir. Dinlə oğul, adını Ümid qoydum, amma böyüyəndə dostların yetim deyecək, analığın anasına oxşamış deyəcək, qonşular yazıq uşaq deyəcək, qohumlar  başına sığal çekib bədbəxt deyəcək, atan bunlardan xəbərsiz olacaq, amma unutma bir Rəbbin səni qoruyacaq. Ogul anan şəhid olur, ogul qəlbimin bir parçası məni yalnız şəkilərdə xatırlayasan. Ananın son sözü əlləri səmaya qalxdı və Rəbbinə dua etdi, səndən gəlib sənə dönürük. Yetimlərin sahibi sənsən, bu yetimi də qoru. Elə bil Ümid bunları hiss etdi və körpə də ağlamağa başladı. Səhər tezdən qara xəbər ailəyə çatdı, pərişan ailə xəstaxananın qabağına yığışdılar, dünən deyib gülən ailə bü gün göz yaşları ilə, yeni ağ gəlinik geymiş gəlini, ağ kəfənə bükməyə apardılar. Ümid qalmışdı ortalıqda nə ata yaxın dururdu, nə də qohumlar.  Anasının ən yaxın rəfiqəsi varıydı,  bu ailənin iki övladı varıydı. Rəfiqəsi Ümidi ortalıqda görəndə qəlbi dözmür bu balaca körpəni analıq edir. Öz ailəsindən böyümüyən Ümid, yeni ailədə istəknən, sevgiynən  böyüyürdü.  Atası və qohumlar Ümidi günahkar bilirdilər anasının ölümündə. Ona görə heç kəs o balaca ümüdsüz körpəyə baxmırdı.
Bu gün müasir dövürdə yaşayan insan yenə də insanlığa yaraşmayan hərəkətlər edirlər. Bir parca uşağı qatil bilib, onu öz ümüdünə buraxmaq heç də inasanlığa yaraşmayan bir hərəkətdi. Yaşadığımız bu cəmiyyətdə belə hallara tez-tez rast gəlinir və təəssüf ki, bunu edən körpənin valdeyinləri olur. Bu gün Ümidin başına gələn hər bir körpənin başına gələ bilər...