Gözəl günlərdən birində gedirdim, əllərimdə güllər atamın məzarını ziyarətə. Yoldakı məzarlara nəzər salarkən köhnəlmiş xaç gördüm, çat-çat olmuş,demək olar,çökmüş.
Tələsməli olduğumu bilirdim, amma kimin dəfn olunduğunu bilməsəmdə, xaçın qarşısında dayandım, yazılmış tarix düşüncələrimin əks-sədası oldu - Solmuş göy boyanın altında xaç - O dəhşətli xaç bir körpənin üzərində durmuşdu, oğlunun burda şamsız,gülsüz və başdaşsız gömmüş valideyinlər gör necə özündən raziymış.

O qorxunç xaça baxdım - az qalır iki yerə bölünsün, əks tərəfində, məni əbədi dəyişən o kəlmələri oxudum.
"Bu xaç sadədir, amma əllərimlə düzəltdim, səni necə sevdiyimi görürsən, oğlum. Bu göy rəng qoy daim səni mənə xatırlatsın. Çox böyük təəssüf ki, bu qəbirdə deyiləm, sən getdin, mənsə sağam, yaşayıram, səninsə həyatın gənc ikən soldu.
Mənsə tənhayam, bir daha evim olmayacaq. Budur məzar, ona qulluq etmək mənə nə qədər ağırdır..."

Göz yaşımda boğulur, lakin baxırdım köhnə xaçlı abidələr. Mən onun anası və atası ilə birgə, bu böyük ağrı-acını yaşamış kəslərlə O böyük itkiyə göz yaşı tökürdüm. Birdən məndən böyük bütün qəbir daşları. Bu cür sevgi ilə əldə düzəldilmiş xaçın və həmin gün ətrafına əkdiyim o güllərin yanında gözlərimə çox-çox kiçik göründü.

Müəllif: Çeril L.Kostello Forşi - Cana məlhəm hekayələr