Böyüdükcə qabağımıza məqsəd qoyuruq.Guya arzularımız var ,guya ümidlərimiz var...İstədiyin həyat üçün deyil bütün bunlar ..sənə verilən həyat üçündür...Bütün arzularına çatdın...Xoşbəxtsən?...Yox,əksinə,naşükrlüyün daha çox artıb.Əldə etdiklərin heç nə imiş...Artıq başqa hədəflər var...
Bütün olunanlar qarşısında insanlığımızı itirdik.

Heç vaxt "Gülmərəm"-dedik amma gülməyi bacardıq.Heç vaxt "Sevmərəm"-dedik amma qürurumuzu qırıb guya sevməyi öyrəndik.Heç vaxt "Söz götürmərəm"-dedik amma ən alçaq sözləri öz adımıza yazdıq.Heç vaxt "Dəyişmərəm"-dedik amma bizə öyrədilənlər bizi dəyişdirdi.Heç vaxt "Mənliyimi itirmərəm"-dedik amma menliyimiz çox ayağlar altında tapdalandı.Heç vaxt "Sevinmərəm"-dedik amma qabağımıza atılan ən xırda istək üçün uşaq kimi sevindik.Heç vaxt "Əyilmərəm"-dedik ama arzumuza çatmaq üçün əyilməkdən betər olduq.Heç vaxt "Qabağımda sərhəd olmuyub"-dedik amma keçə bilmədiyimiz yollar oldu.Heç vaxt "Heyvan olmaram"-dedik amma birini çırpmağı özümüzə hünər saydıq.Heç vaxt "Ölmərəm"-dedik amma hər gün min dəfə ölüb dirildik.
"HeÇ VaXt" sözünü çox dedik... AmmA nəticəsi "HəMişƏ" oldu...