Zaman keçdikcə insan anlayir ki, ətrafindakılar muvəqqətidirlər. Kimileri istəmədən tərk edərlər, kimiləri isə onlardan uzaqlaşmaq üçün şərait yaradarlar. Əvvəllər hər şeyin həll yolunu içindəkiləri tökməklə, danişmaqla, bölüşməklə və hər şeyi anlaşaraq, danişaraq həll etməyə üstünlük verirdim. Bu proses məni həm yorur, hem de həssaslaşdırırdı. Indi isə düşünürəm  ki, ən gözəli susmaqdir. Bilirəm "bu fikir cox qelibləwmişdir" deyeceksini, amma mən bu fikrin mahiyyətini indi anlayiram. Ən gözəli bütün inciklərini içinde basdırmaqdır. Düzdür, bu dəfn soyudur insani o yaxınlardan. Amma olsun, soyumaq ən gözəli deyilmi? Səssizcə heç nə  bildirmədən uzaqlaşmaq. Heç nə olmamış kimi- hiss etdirmədün, üsul üsul. Heç kəslə düşmənçiliyin olmur nəticədə. Əgər onlar yaxin olsaydilar incitməzdilər . İncidirlərsə belədirlər demək ki. Nese deməkle deyişərmi qarşındakıi? Dəyişməz məncə. Dəyər versəydi incitməzdi cünki. Ayirdiğin diqqeti qarşilayardi ne de olsa.
•Insanlara onlardan vaz keçe bilməyəcək qödər baglanmayin. Sevgilerle...