- Amma mənim səndən xoşum gəlir!

- Özünsən!...?! Nə?!

Əli təəccübdən donmuşdu. Bu cümləni ona deyən Jalə idi? Yəni buna inanmaq olardı? Deyəsən bu gün Günəş qərbdən doğmuşdu. Özünə gəldikdə ilk işi arxaya atılmaq oldu. Jalə isə halını pozmadan ona baxmağa davam edirdi.

- Sən... sən zarafat edirsən hə?

- Yox, çox ciddiyəm.

Deyəsən Əli sonunda başqa bir söz deməli olduğunu anladı. Kreslosunu qabağa itələdi. Yenə Jalə ilə az qala burun-buruna olduqlarını görüb, biraz geriçəkildi. Qaşlarını çatıb, ən ciddi ifadə ilə dedi:

- Hislərinə görə çox sağ ol. Amma mənim hisslərim...

- Mənə nə sənin hisslərindən?

Əli yaxşı eşitmədiyini zənn edib, döyükdü. Yox, Jalə olduqca ciddi görünürdü.

- Necə yəni "mənə nə.”? Mənə etiraf etmədin?

- Etdim.

- Bəs bu nədi indi?

Jalə əllərini masadan çəkib, sinəsində çarpazladı. Vecsiz şəkildə dedi:

- Mənə nə? Səninlə evlənmək və ya sevgili olmaq istədiyimi düşünmürsən hər-halda?.

- Istəmirsən?

- Sənin kimi dardüşüncəli, köhnə fikirli, mədəniyyətsiz biri ilə? Əlbətdəki yox. Əsla ola bilməz!- deyən Jalə, arxasını dönüb otaqdan çıxdı.

Zavallı Əli indi olanları heç anlamırdı. Kresloya yayxanıb, gözlərini tavana dikdi.

- İndi mən həm etiraf aldım, həm də rədd edildim?! Bu necə oldu axı?!

Əli burada öz-özünə danışarkən, çölə çıxan Jalə də etdiyinə görə özünü danlayırdı. Bu ikisi üçündə gözlənilməz və bir o qədər də qəribə bir hal idi. Bəs bundan sonra necə davranmalı idilər?

*****

Cəmil bəy Əlinin atası idi. Amma bir-birlərini nadirən görürdülər. Böyük qardaşı Rəşid bəy Mingəçivirdə lahiyələri hazırladır, Cəmil bəy isə müxtəlif şəhərlərdə işin gedişini yoxlayırdı. Yad bir adam əsla onun Əlinin atası olduğunu düşünməzdi. Mülayim, sakit və dindirməsən danışmayan bu adamla, odlu-alovlu, sözünün qarşısına söz deyilməyən Əli nə qədər oxşar ola bilərdi ki? Elə indicə başqa şəhərdən gələn azıq kişi, qardaşından gələn bir zənglə evə getmədən inşaata baş çəkməli oldu. Maşından düşüb, qısa boyuna, çəkisinə uyğun gəlməyən bir cəldliklə baş ustanın yanına gəldi. Salam verib, hal-əhval soruşdu. Amma ustanın səsindəki inciklik gözündən qaçmadı. Yumru üzünü tam bürüyən səmimi bir təbəssümlə soruşdu:

- Nolub ay usta? Nədən narazısan yenə?

- Nədən narazı olum ki... Xeyirli olsun da, oğlunu da nişanlayıfsız. Adam bir xəbər eliyərdi.

Yazıq Cəmil bəy eşitdiyinə inana bilmədi. "yəni oğlumun nişanlandığından xəbərim yoxdu? Bəlkə mənə deyiblər, yadımdan çıxıb?”- deyə düşündü. Özünü o yerə qoymayıb, şəstlə dedi:

- Da bağışla usta. Nağarax, oğlumuz gedib yapışdı bir sarı qızdan ki, "alın bunu mənə”. Heç qohum-qardaşa xəbər ələməyə vaxt olmadı. He he ehe...

- Amma qız qaraşındı axı?.

Cəmil bəy gülməyini kəsib, ustaya "doğurdan?” deyərmiş kimi baxdı. Özünü sındırmayıb, yenə gülə-gülə dedi:

- Ehe he...yəni Əlidən daha ağdı deyə...

- Jalə qızım Əlidən qaradı axı?.

- Hımfff.

********

Əli otağın qapısın açıldığını görüb, tez ayaqlarını qaldırıb masanın üstünə qoydu. Qollarını da başının altında çarpazlayıb, içəri girən Jaləyə mənalı-mənalı baxdı. Amma Jalə heç ona tərəf baxmırdı belə. Heç nə olmamış kimi gəlib masaının digər ucuna əyləşdi. Başını aşağı salıb, öz işi ilə məşğul olurdu. Bu isə Əlini dəli edirdi. Özü ayaqlarını yerə salıb, normal oturdu. Qələmi əlinə alıb, o da güya bir işlə məşğul imiş kimi görünmək istədi. Amma alınmırdı. "Günümə bax. Elə bil etiraf edən mənə. Qız uşağı kimi utanıb-qızarmaqdan bir təhər oldum. Hələ buna bax, necə sakitdi! Ey, ifritə burda sevdiyin adam var eee. Bir bax, utan,nə bilim normla bir qız kimi davran da.”- deyə düşünən Əli düşmən kimi Jaləyə baxırdı. Birdən ağlına gələn fikirlə gülümsədi. Kreslosunu qabağa çəkib, biraz əyildi. Jalənin qulağının dibində dedi:

- Deməli keçen dəfə "nişanlısıyam” deyəndə yalan deyildi, sadəcə xəyalın idi hə?

Jalə başını qaldırıb Əliyə baxdı. Əli bic-bic gülümsəyirdi. Jalənin zəif nöqtəsini tapdığına əmin idi. Jalə "hmm”layıb, düşünürmüş kimi uzağa baxdı. Cəld Əliyə tərəf çevrilib, soyuq və quru dedi:

- Yox. O vaxt da, səninlə nişanlı olma fikri belə indiki kimi ürəyimi bulandırırdı.

Sözünü demiş Jalə çoxdan işinə davam etməyə başlamışdı belə. Əli isə bir müddət mat-mat ona baxdı. Yenidən kreslosunu geriyə çəkib, qələmi əlinə alıb oynatmağa başladı. " Mümkün deyil. Mütləq azda olsa utanmışdır, elə deyil? Bu qız içindən qızarır? Yoxsa əslində qaraşın deyil, makiajla belə olub? Mütləq elədi. Mən belə qızardım! Mən niyə qızarıram ki?! Yoxsa bunun planı bu idi? yəni bütün oğlanları qızlaşdırmaq?! Həm, güya səsninlə nişanlı olmaq fikri mənim ürəyimi bulandırmır?! Ha, bunu 2 dəqiqə əvvəl desəydim əla olardı...”

Jalə güclü iradəsi hesabına bütün utancını gizlətməyi bacara bilmişdi. Əli isə öz-özünə danışmaq əvəzinə, biraz Jaləyə diqqət etsəydi, onun son 15 dəqiqədir eyni vərəqə baxdığını anlayardı bəlkə. Amma bəzən eşq mələyi bilərəkdən gözlərimizi və qəlbimizi bağlayır. Bəzən isə birilərin əlinə yekə bir toxmaq verirki, sizə vursun ve sevdiyinizi anlayasınız. Böyük toxmaq demişkən...

- Nə?! Onlar?! Əl-ələ?!... Başa düşdüm. Sən işlərini qurtar, gəl. Xeyir işimiz var...

Rəşid bəy telefonun söndürüb. Sevincdən əllərini bir-birinə vurdu. Gözlərinin içi belə gülürdü.

- Axir ki gəldi dediyimə köpəyoğlu. Axx, aycan aycan! Orda niyə elə eləmisiz bilmirəm, amma əlimə gəşəng fürsət verdiz. İndi al gəldi him-cim! Ah ha aha...

Rəşid kişi masasının üstündəki ələk-vələk edib, istədiyi qovluğu tapdı. Cəld vərəqləyib, istədiyi yeri tapdı. Telefonun dəstəyini qaldırıb, nömrələri tələsik yığdıqca üzündəki gülümsəmə daha da böyüyürdü...

 

Ardı var...