MART, 2007-Cİ İL.BAKI...
Axşam...
Anar eyvana keçib dərindən nəfəs aldı.Ala gözlər yenə onu təqib edirdi.Gözlərini bəmbərk yumub yumruqlarını sıxdı.
"Fəxriyyə, rahat burax məni...Nə istəyirsən məndən axı?!...”
Çiyninə toxunan tanış əldən gözlərini açdı.İlqar yanında dayanıb ona baxırdı.Onun baxışlarındakı məna altı işarəni sezib başını buladı.
-İlqar, heç bir şey düşündüyün kimi deyil...
-Aha!...
İlqarın intonasiyasının gücünü hiss edib yaxınlaşaraq gözlərinə baxdı.
-İlqar, nə demək istəyirsən?!...
-Mən?!...Heç nə, bratik...Əsl sən nə demək istəyirsən?!...
-Off!...
-Offlama!...O qızı fikirlkəşirsən, hə?! Ala gözlərə sahib qızı...
Anarı sanki elekrtik cərəyanı vurdu.İlqarın məmnunluqla gülümsəməsini izləyib 1-2 addım geriyə çəkildi.
-Şahmatist, başlama yenə!...Mən heç kimi düşünmürəm...
İlqarın ona inanmayaraq başını buladığını görəndə evə keçdi...
Fəxriyyə Aysuya dərslərindən kömək edirdi.Bacısının yorğun halını görüb qələmi stola döyəclədi.
-Aysuuuuu...
-Hııı?! Haayyy?!...
-Yaxşı, yaxşı, görürəm ki, yorulmusan...
Fəxriyyə sözünü tamamlamamış qapının zəngi çalındı.Saata baxıb təəccüblə qapıya yönəldi.Atası evdə, bacı-qardaşı evdə.Kimdir bəs?!...
-Gülsəhər, xeyirdir axşam-axşam?!...
Qız geniş təbəssümünü nümayiş etdirib sözə başladı.
-Fəxriyyə bacı, darıxıram eee evdə...
-Booyy, anan-bacın evdə deyillər bəyəm?!...
-Evdədirlər, amma...Nə bilim...Mənim söhbətim onlarla tutmur.Anam işdən danışır, Sahilə dərsdən..Mənsə bezirəm bu söhbətlərdən...Nə qədər olar axı?!...
Fəxriyyə başı ilə qızı evə dəvət etdi.
-Şeyy...Malik əmi heç nə deməz?!...
-Aha!... Deyər-deyər, lap səni hap edib bəh-bəhlə nyam edər...Ay qız,Ş nə deyəcək aaa?!..Keç görüm, dayanma burda...
Gülsəhəri Aysunun otağına ötürüb zala keçdi . Atasının yanında divanda əyləşib ona baxdı.Malik də qızına baxıb kədəli təbəssümlə gülümsədi.Fəxriyyə başını atasının sinəsinə qoyanda gözlərindən ixtiyarsız şəkildə damcılar süzülməyə başlandı.
-Qızım, niyə ağlayırsan?!-Malik qızının üzünü əlləri arasına alıb soruşdu.
-Heç, ata, heç...
Amma qəlbinin dərinliklərində bir eşidilən səsdən qorxmağa başladı.
"Fəxriyyə, özünü aldatma!...Sən özünübəyənmiş "babnik”ə görə göz yaşı axıdırsan...”
Fəxriyyə ayağa qalxıb vanna otağına addımladı.Üzünə su çıpıb güzgüyə baxdı.
Anar Samirin otağına girib çarpayıda uzanan "tənbəl”ə başını buladı.Stul gətirib yanənda əyləşdi.Samir qulaqcıları çıxardıb gözlərini tavandan çəkdi.
-Eşidirəm...
-Uşaqlıq edirsən...
Samir əsəbindən çarpayıdan qaldıb əyləşdi.
-İndi də sən?!...
-İlqar sənin pisliyini istəmir, Samir, mən onu səndən də yaxşı tanıyıram...
-Hə, əlbəttə ki, sən tanıyarsan...Nə də olsa aranızdakı "uşaq” mənəm deyə sirrləri mənimlə bölüşdürməcəksiniz...
Samir aqressiv danışığının ardınca ayağa qalxıb o baş-bu baş getməyə başladı.Onun bu halını izləyən Anar kürəyini söykədib vecsiz üz ifadəsini aldı.
-Samir, sən doğrudan da uşaqsan...Lap İlqarın dediyi kimi- "rebenok”...
-Anar, nə uşağı eee, nə uşağı?!...Oxumaq istəmirəm də, is-tə-mi-rəm!!!...Zorladır?!...Nədi, sizinlə razılaşmasam məni zəncirləyəcəksiniz?!...Buyurun, day nəyi gözləyirsiz!...
Anar soyuqqanlı şəkildə onu dinləyib ayağa qalxdı.Yaxınlaşıb gözlərinə baxdı.
-Sən-"Forsaj” dəlisi, nə vaxt ağlın başına gəlsə, o vaxt bizimlə adam dili danışarsan, aydındır?!...
Samirin ağzını açmasına imkan vermədən otağı tərk etdi...
Səhər...
Fəxriyyə dəstəyi burub qapını açdı.İçəri təbəssümlə girsə də, Anarı görəndə təbəssümü saralıb-soldu. Anardan başqa hələ ki, heç kim kabinetı təşrif buyurmamışdı.Anar ona doğru gedib qarşısında dayandı.
-Salam, Fəxriyyə...
"İlahi!...Yenə səsi, baxışı, təbəssümü..”
Fxəriyyə tez özünə gəlib təbəssüm etdi.
-Salam, Anar...
Anar yenə doğru gəlməyə başlayanda Fəxriyə arxa-arxaya addımlamağa başladı.
-Nə istəyirsən yenə?!...Nə?!...
-Bilmirəm, ala gözlü qız, bunu sən deyəcəksən...
-Nəyi?!-səsi titrəyirdi.
-Məni niyə rahat buraxmadığını...
-Sən özün məni rahat buraxmırsan...
Kürəyi divara söykənəndə nəfəsi kəsilmiş kimi oldu.Anar hər 2 əli ilə onu əhatələdi.
-Fəxriyyə...
Qapının ani şəkildə açılması ilə Fidanın gülüşünün kəsilməsi bir oldu.Mənzərəyə gözlərinə inanmırmış kimi seyr edərək yerindəcə donmuşdu.Əlində tutduğu çantası sürüşüb döşəməyə düşdü.
Anarın gözünün önündə çəkilib getməsin belə Fəxriyyəni özünə qayatra bilmədi.Başını yana çevirib Fidana baxdı...
Anar pilləkanları sürətlə dırmaşıb ayaq saxladı.Qarşısında yenə "dağ kimi” Elxan cənabları dayanmışdı.
-Mən sənə nə demişəm?!...
-O baxır hansı tarixə...
Anarın təbəssümlə hazırcavablığıonun əsəblərini birə-beş pozsa da, bunu üzə vurmadı...
Günorta...
Fidanın Fəxriyyəyə baxışlarındakı "anormal”lığı anlayan Nicat boğzanı arıtladı.
-Hıı...Hmm...Nə baş verib, xanımlar?!...
Fəxriyyə başını sənədləndə qaldırıb Fidana baxdı.Sonra üzünü Nicata tutub gülümsəməyə çalışdı.
-Heç nə, Nicat...Nə olmalıdır axı?!....
-Ya mənim gözlərim kordur, ya da ki, söz məni kor hesab dirsiniz....NƏ BAŞ VERİB?!...
Nicatın qışqırığına ikisi də diksinib bir-birlərinə baxdılar...
Anar Sənəmin kabinetinı girib əmrə hazır vəziyətini aldı.
-Buyurun, Sənəm xanım...
-5 sənədi incələ...
Anar qulaqlardan daha çox, ona uzadılan 5 qovluğa baxmaqdan zorlandı.2 qovluğun içi dopdolu idi...
"Elxanın işdir bu!...Edəcəyini etdin sən, Elxan bəy!...Amma məni hələ tanımırsan!...Gözlə və gör!...”
Təkrar "arxiv”də idi...
Boynunu ovxalayıb qol saatına baxdı.2 saat yaxın vaxtını "öldürmüşdü”.Ayağa qalxıb gəzmək istəyəndə qarşısında Fəxriyyəni tapdı.Qız gah ona, gah da masadakı qovluqlara çaşqınlıqla baxıb pıçıldadı.
-Bunların hamısını sənə tapşırıblar?!...
Anar onun təəccübünə səmimi gülümsünüb ddi:
-Hə...