Getdiyin yerləri gəzir xəyalım,
Dözüb hicranına bəs necə qalım?
Gündüzlər yalandan xoş olur halım,
“Gecələr səninçün ağlayıram mən. ”

Nə oldu əhd-peyman? Kimdir günahkar?
Birlikdə olmağa azca güman var?
Bir mənəm, bir nisgil, bir də dörd divar,
“Gecələr səninçün ağlayıram mən. ”

Kədərim də bəlli, qəmim də bəlli,
Kaş ki, bu müşkülün tapıla həlli.
Nə ümid verən var, nə də təsəlli,
“Gecələr səninçün ağlayıram mən. ”

Bu imiş qismətim, bu imiş payım,
Bumbuzdur otağım, qış olub yayım.
Səhər söz verirəm ta ağlamayım,
“Gecələr səninçün ağlayıram mən. ”

Tökülür üstümə dərd qucaq-qucaq,
Vüsalın yarama məlhəm olacaq.
Yenə qürurumu əymirəm, ancaq,
“Gecələr səninçün ağlayıram mən. ”

Şair: AQİL KƏNGƏRLİ