Mən yenə sizə bəzi insanlardan danışmaq istəyirəm. Adi "dost" olub sadəcə işi düşəndə bizi xatırlayan "dost"lar. Niye belədir anlamıram. Davranışlarının səbəbini bilmirəm. Düşünün işləri düşür ya da ne bilim dertleri olur "canım", "cicim", "senden başqa heç yaxınım yoxdu" olur necə ki problem bitdi, onda olursan normal bir insan. Günlerine yadına salmaz, yazmaz. Belə düşünün, bir dəfə də olsun səmimiyyətlə soruşmurlar "necəsən?" deyə. Sadece şablonlar... baxın belə bir şey "Salam. Necəsən..." cavabı gözləmirlər "çox pisəmlə..." davam edər söhbət. Bir müddət sonra artıq alışırsan o hərəkətlərə. Sadece dərd dinləyib məsləhət verərsən. Oda "yaxşı ki varsan" deyib yatar. Sabah nə olar? Əlbətdəki heç nə. Yoxsan artıq sən. Unuduldun çünki sən axşam o saatlarda sadəcə dərd dinləmək, məsləhət vermək üçün xatırlanmışdın. Sonra senin ən pis halında o yenə sənə yazar ki çox pisəm sən cavab verə bilməyəndə olarsan pis adam. Niyə pis olduğun önəmli olmaz onun üçün sadəcə "niyə məni dinlemedin?" olar məsələ. Bəzən səmimi bir söhbət anında "sən mənə heç nəyini demirsən" deyə şablon bir acıq ilə hirslənər küsər sənə. Deyə bilmərsən ki "ay insan sən səmimi deyilsən sən mənə yaxın deyilsən doğmalıq etmirsən sənin nəyinə güvənib dərdimi danışım?" Bunların yerine "mən problemlərimi yox sevincimi bölüşməyi sevirəm" deyərsən... oda qəbul edib yenidən özündən danışmağa başlayar. Nə gözəl elə deyil mi?
Əvvəllər toxunurdu ama indi heç təsir etmir mənə. Sadəcə yalan səmimiyyətlərini qəbul edib uzaqlaşmıram. Bəlkə də bir gün bir anda hamısın birdən siləcəm adı olacaq ki "pis dəyər bilməz" biriyəm.